Kuub krijgt zijn zin niet. Hij is herstellende van een koutje en zijn familie wil niet dat de broze man naar buiten gaat. Ik plant hem in zijn relaxstoel voor het raam: 'Zo kunt u, dicht bij de radiator, toch een beetje van buiten genieten. Uit frustratie houdt de stijfkop zijn luiken stijf gesloten. Ik laat 'm even met de rust. Om de impasse te doorbreken - hij kan niet eeuwig blijven slapen (dat kan wel maar liever niet nu) en we willen vergeten dat er frustratie was - heb ik voor de snoeperd een foefje. Ik loop op mijn tenen naar hem toe en leg voorzichtig een gevulde koek op een servetje op zijn knie. Geen beweging.
Ik loop de kamer uit, trek de deur niet helemaal dicht en doe lookie lookie door de kier. Nu is het afwachten. Ik meen dat ik 'm door zijn wimpers naar de deur waarachter ik verdwenen ben zie gluren. Ik zet theewater. Er zal geen minuut verstreken zijn als de vingers van zijn rechterhand de koek naar zijn mond brengen. Ik lach in mijn vuistje: gesneden koek, mensen zijn zo voorspelbaar. Mijnheer veegt met het servet de kruimels van zijn mond, zijn spencer en zijn broek. De ketel fluit, ik giet het water in de thermoskan en laat de thee even trekken. Wanneer ik 'm een al iets afgekoeld kopje thee breng, vraagt hij rechtop zittend met een kwajongensgezicht: 'Krijgen we er geen koekje bij?' Ik knipogend: 'De koekjestrommel moet nodig bijgevuld worden. Een droog biscuitje is alles wat erin zit. Zijn hand reikt naar het biscuitje: 'Touché.'
Een Saar snapt wat nodig is!