Ze is van de babyboomgeneratie. Een progressieve vrijdenker met shaggy en breekbaar Armandkapsel in identiek vaalrood. Ze is geboren in '54 en opgegroeid in woelige welvaart. De seksuele revolutie, de hippietijd, flowerpower, ontzuiling en ontkerkelijking en onder andere de politieke verschuiving van rechts naar links heeft haar generatie mee in gang heeft gezet. Sinds kort woont ze intern en dat valt bar tegen. Ze wil niets liever dan naar huis. Aan mij de taak om haar zo aangenaam mogelijk door de dag te loodsen. We liggen elkaar. Na een paar Woodstocksongs vraagt ze of ik haar naar huis kan brengen. Het is altijd zo'n pijnmoment, maar ik kan niet anders dan aangeven, dat dit voortaan haar domicilie is. Zij tegen mij: 'Blijf jij?' Het is nog vroeg in de middag dus ik zeg ferm: 'Ik blijf.' Het is niet echt jokken; ik blijf er niet wonen, maar ik ben er wel tot halverwege de avond. Zij: 'Oké, als jij blijft, blijf ik ook. Draai nog maar een plaatje.'
