De generatie van vrouwen waar ijver en vlijt op het rapport significant waren om een goede huisvrouw te worden, doe je vaak een groot plezier met het vouwen van de was. Koosje in kwestie die in haar leven duizenden lakens, dekens en handdoeken heeft gevouwen en gestreken, wordt blij van het lakenritueel. Ik haal ongemerkt de linnenkast ondersteboven, pak een vergeeld laken met geborduurde rand dat uit schwung is geraakt (door de dekbedovertrekken) en duw twee punten tussen haar vingers: 'Goed vasthouden.' Ik pak de andere twee punten en loop zover van haar af dat het laken strak staat.
We vouwen het dicht. Ik begin en zij doet na. We ruilen van kant, zodat ik haar frommel onzichtbaar goed op elkaar kan doen. We herhalen dit nogmaals zodat het laken een smalle streep wordt met een dichte en een open kant. Hier gaat minutenlang gebeuren waar Koosje zo van genieten kan: het wiegelen zodat de omgeslagen gedeeltes een superrechte zijkant vormen. Normaal volgt dan het straktrekken dat we overslaan omdat Koosje een vlieggewicht is. Als laatste lopen we met de uiteinden naar elkaar toe en doen we 'smak' een luchtkusje. Koosje mag de slothandeling doen: dubbelslaan en het flanellen pakketje netjes op de alsmaar groeiende kaarsrechte stapel in de linnenkast leggen. Ik zet er een stoeltje neer en reik haar een kopje koffie aan. Koosje geniet zonder iets te zeggen. Ze glundert zowat een kwartier van zoveel ijver en vlijt.
Een Saar snapt wat nodig is!