Tot aan haar dood zat in het Zorghuis waar mijn pappi resideerde een oudere mevrouw (wees) die haar kamer als bushokje zag. Met de jas dichtgeknoopt en de zwartleren beugelhandtas op schoot, postte ze in de deuropening en wachtte ze op de bus die haar naar ouders moest brengen die ze decennialang thuis verzorgd had.
Een déjà vu. Willies inwonende ouders zijn overleden, maar dat wil er bij de vrijgezelle Willie niet in. In stijgende paniek: 'Het is allang tijd voor mijn vaders medicijnen en mijn moeder zit nog met haar steunkousen aan. Die gaan afknellen als ze in de vroege avond niet uitgedaan worden.' Het heeft geen zin om Willie uit te leggen dat ze niet meer hoeft te zorgen. Nadat beide kwakkelende ouders vlak na elkaar overleden (een zegen) verkeert Willies brein in volledige ontkenning.
Tegen nachtelijk dwalen krijgt Willie rond negenen slaapzand in tabletvorm. Het is pas acht uur. Om de tijd te rekken, krijgen Willies voeten reflexzone therapie. Ze kwijlt van zaligheid. De argumenten en de urgentie om naar haar ouders te gaan, raken op de achtergrond. Haar ogenleden sluiten. Ik stop. Jubeltenen. Willie, het slijm opslurpend prevelend: 'Ga maar door. Va en moeder wachten wel.'
Een Saar snapt wat nodig is!