Intern wonende bejaarden krijgen meer mee dan je denkt. Zo bleef bij de luistervinkende Fanny 'abozement' in haar zolderkamertje vol spinnenwebben hangen. Waarschijnlijk was 'telefoonabonnementen' het onderwerp van gesprek aan de ronde koffietafel in de gezamenlijke huiskamer geweest. Fanny hakkelend tegen mij: 'Ik heb geen abo-ze-ment en dat schijn je nodig te hebben. Anders hoor je er niet bij. Kun jij mij daar aan helpen?'
Moi: 'Wat wilt u voor abonnement?' Daar had de telefoonloze Fanny niet over nagedacht. Moi: 'U kunt bijvoorbeeld een abonnement nemen op een tijdschrift. U las vast de Libelle of de Margriet.' Klopt, die kreeg ze van de buurvrouw. Moi: 'Of ... een abonnement op mijn handmassages.' Fanny aandachtig haar vingers bestuderend: 'Dat zou ik ook fijn vinden. Wat moet ik nou kiezen?' Ze blijft besluiteloos. Ik stel voor om een abo naar keuze te nemen. Dat is goed. Met stiften, plakplaatjes en goud papier uit de knutseldoos maak ik een niet van echt te onderscheiden abo-pas voor haar.
Zij mag op de achterkant haar naam invullen. Zonder nadenken neemt ze de aangereikte balpen in de hand, likt met de tong aan de punt en krabbelt met bibberend handschrift haar complete doopnamen, achternamen, adresgegevens en telefoonnummer van vóór 1995 bestaande uit vijf cijfers. Voordat ze haar handtekening zet, vraagt ze: 'Voor hoelang geldt het?' Moi vriendelijk: 'Ik maak u meteen gold member, dan kunt u eindeloos van massages genieten.' Zich al verheugend: 'Dan neem ik die.' Ze ondertekent het fundocument met haar persoonlijke pootje. Wat ben ik zielsblij dat Fanny in goede handen is. Alleenwonend zou ze een makkelijke prooi zijn voor babbeltrucs van charlatans.
Een Saar snapt wat nodig is!