Georgina ('Zeg maar: Sjors') is een schattig poppetje met filmsterallures die in het jaar dat de letters HOLLYWOODLAND in de heuvels van Los Angeles zijn geplaatst, het licht zag. Nu en dan maakt ze zich zorgen over haar mentale staat. Niet over haar uiterlijk gek genoeg. Georgina pakt me plotsklaps bij de arm: 'Ben ik dwaas? Of erger: achterlijk?' Vol afgrijzen over die gedachte alleen al slaat ze de handen voor haar gezicht. Ik kan haar geruststellen: 'U bent 99 lentes en heeft pit in overvloed. Het is heel normaal dat er wat sleet op uw geheugen komt.'
Rimpels kan ze mee leven ('Je kijkt gewoon niet meer van dichtbij in de spiegel'), maar dat de ouderdom met mentale aftakeling gepaard gaat, vindt ze moeilijk te verkroppen: '99. Zo oud ben ik? Dan heb ik afgedaan.' Moi met een bewonderenswaardige glimlach: '99 is bijna honderd. Dan bent u antiek.' Liefkozend: 'Een antiek poppetje. En weet u wat het met antiek is ...' Georgina valt me in de rede. Stralend: 'Jaja! Antiek is kostbaar énnnn het wordt steeds meer waard!' Ze haalt me de woorden uit de mond. Tegen haar: 'Dat had niemand mooier kunnen verwoorden.'
NB Een week of wat later bezoek ik haar in het vintage mantelpakje (denk Chanel in polka dot) dat ik droeg tijdens pappi's slot. Zij: 'Nu ben jij ook antiek én beeldschoon.'
Een Saar snapt wat nodig is!