KOFFIEAUTOMAAT

Chocomel, heet water, latte macchiato, espresso, cappuccino, café au lait, een mok koffie en café latte. De vorige koffieautomaat gaf zoveel opties dat bewoners geen keuze konden maken. Mini-me staat voor zijn blinkend zwarte opvolger. Een gebruiksvriendelijker apparaat met een display met 'slechts' vier keuzes: warm water voor thee, koffie, twee koffies, cappuccino. 

Mini-me is de enige die nachtmode overdag dragen mag. Ze is gehuld in een loshangende donkerblauwe peignoir waarvan het koord over de grond sleept. Eronder draagt ze een lichtblauwe nachtjapon tot op de kuiten en witte sokjes aan haar voeten. Haar hand reikt over haar rollator. De korte arm kan net bij het touchscreen. Vanzelfsprekend kraakt ze de koffiemachine, meer sceptisch dan wrevelig, af. 'Dat ding doet het niet. Moet je mijn vinger zien.' Ze toont me een gedeukte wijsvinger waar ze vaak en hard mee heeft gedrukt: 'Ik wil graag gewone koffie, kunt u eens proberen?' Ik tip op het scherm en de koffie pruttelt. Zij: 'Verdorie, waarom lukt mij dat niet?' Ik: 'Dat lukt u ook. Het is een touchscreen, probeer eens lichtjes over het icoontje te wrijven in plaats van te duwen.' 

Mini-me rebels: 'Ik kan het niet uitstaan als ik iets niet kan. Ik blijf het proberen.'  Ik reset het scherm, moedig haar aan. Mini-me's vingertop beroert zachtjes het scherm. 'Wilt u ook koffie?' vraagt ze vriendelijk als de tweede kop volloopt. Ik: 'Lief van u, maar ik neem meestal kraanwater.'  Voor de zekerheid dat het geen toevalstreffer is, drukt ze nogmaals. 'He he, nou heb ik het te pakken', verzucht ze. Ook de derde dampende mok plaatst ze op het plankje van haar rollator. Ze ziet mijn neerwaarts afdwalende blik. Opgetogen en zonder verontschuldiging zegt ze: 'Er wordt niets verspild, hoor, als u dat soms denkt. Ik pak er onderweg eentje bij de lift, want daar moet je altijd zo tergend lang op wachten!' Ik glimlach instemmend EN omdat ze haar ergernisjes zo graag ventileert. Heerlijk die verstokte eigenzinnigheid.