uit de serie: RETOURTJES (terugblikken naar thuis)
Mijn ouders vertrokken toen ze verloofd waren uit hun vertrouwde provincie om in Zuid-Limburg waar mijn vader gestationneerd werd samen een leven op te bouwen. Ik heb ze nooit anders gekend als elkaars aanvulling. Pappi als actieve vrijwilliger op vele fronten: van EHBO'er tot brandweerman en scheidsrechter, van het oprichten van een crèche, een biljartclub tot een ontspanningsvereniging zoals dat vroeger zo mooi heette. Pappi als organisatietalent/regelaar - een man een man, een woord een woord - op de voorgrond, mijn moeder (zijn rots in de branding) op de achtergrond actief. Over de lat hoog leggen voor een kind gesproken: ik kan van zelangzalzeleven niet aan hen tippen.
Kienen is nu synoniem aan ouderen. In mijn jeugd was kienen voor alle leeftijden. Ik heb wat afgekiend bij S.S.S. (Spoorweg Sportvereniging Susteren) tijdens feestelijke activiteiten ter gelegenheid van bijvoorbeeld Pasen, Carnaval en Sinterklaas. Winnen mochten mijn broer en ik niet. Wij waren meer een soort van zaalvulling die voor spek en bonen meededen, omdat mijn vader de voorzitter was. Toen snapte ik de schijn van belangenverstrengeling niet en was een keertje 'KIEN' mogen roepen, de ultieme droom.
Voor de kienmiddagen werden de fiches door pappi stuk voor stuk met de hand geslagen uit allerlei transparant plastic afval. Je had er echt kracht voor nodig. Mijn moeder maakte de kienkaarten en plakte ze op hardboard plankjes die mijn vader van te voren secuur in het schuurtje op maat had gezaagd. Zij stikte ook de stevige doch soepele stoffen zak van een afgedankt frambozenrood kledingstuk dat matchte met de rood beschilderde houten getallen. Prijsjes (het ging om het spel, niet om de knikkers) werden door mijn vader en een bevriende autobezitter persoonlijk geselecteerd bij de MAKRO in Beek. Tegenwoordig kan je voor leuke prijsjes naar de kringloopwinkel, maar dat fenomeen bestond destijds nog niet omdat er simpelweg geen afvalberg was. Afgerekend werd er met contact geld dat in een stugge lederen beurs zat. Thuis bewonderde mijn moeder de aankopen en plakte ze de bonnetjes in het kasboek en controleerde ze voor mijn perfectionistische pappi nogmaals of alles 100% klopte.
De beurs gaat inmiddels meer dan 60 jaar mee. Kom daar vandaag de dag maar eens om.