Soms weten mensen gewoon dat ze op de nominatie staan om binnen afzienbare tijd de geest te geven. Ik heb het meer dan eens meegemaakt dat 'niks-aan-de-hand' mensen (on)bewust weten dat de dood nabij is. Een buurman, een zestiger, liep naar de spoedeisende hulp (hemelsbreed 1000 meter hiervandaan), werd volledig gecheckt en gezond verklaard. Een uur later vond een vriend hem thuis, dood, ineengezakt op de wc. De bejaarde doch vieve moeder van een collega belde naar haar enige dochter om te vragen of ze die middag vrij kon nemen van haar werk: ze ging hemelen. De dochter zei dat dit onmogelijk was en dat ze direct na haar werk om 17.00 uur naar haar toekwam. Ze vond haar overleden moeder thuis bij de telefoon. Een cliënt van het Zorghuis zei tegen me: 'Laten we maar alvast afscheid nemen, want ik zie je denk ik niet meer.' Het klopte. Op mijn volgende werkdag werd ze al begraven. Mijn beide ouders wisten ieder voor zich ook dat hun laatste uur geslagen had. Op de kop af een jaar geleden kreeg ik het gevreesde telefoontje dat me wees maakte.
Mam zei omkijkend bij het verlaten van de corridor in het appartementencomplex waar pappi en zij woonden tegen buurvrouw Christien: 'En dit moet ik allemaal achterlaten.' Zij (77) wist dat de operatie die ze moest ondergaan haar fataal zou worden. Voor ons hield ze de moed erin. Rollend op weg naar de operatiekamer zei ze tegen de hoofdchirurg: 'Ik wacht op 'm.' Geen twijfel mogelijk dat ze met haar laatste woorden haar eerste en enige liefde bedoelde. In het nagesprek dat ik drie maanden later met de hoofdchirurg voerde, wist hij (ook stervensbegeleider) zeker dat ze geduldig in de wachtkamer zat om hem nog een mooie tijd te gunnen.
Pappi werd nooit meer dezelfde nadat zijn 'bloem' het leven had gelaten, daarvoor waren ze te veel verknocht aan elkaar. Maar hij en ik hebben er samen 14 mooie jaren uitgesleept. Rond zessen op donderdag, de dag voordat hij mam op het perron* zou ontmoeten, nam ik met een onderbuikgevoel afscheid toen Pappi (92) terloops zei: 'Ik weet niet of ik er dan nog ben.'* 14 jaar nadat mijn lieve moesje overleed, vertrok pappi voordat hij was uitgerangeerd met de trein. Mijn moeder reisde met hem mee. Voor hem was dat vanzelfsprekend en werkelijkheid.
De dood en ik zijn niet zulke goede vrienden. De dood neemt iedereen af die me lief is. Ik mis mijn ouders, maar het verhaal dat ze elkaar weer gevonden hebben en omdat de vrijheidslievende Pappi de coronaperikelen niet meer mee hoeft te maken, geven mij op sombere dagen de kracht om door te gaan.
* Lees de aanverwante blogs: In liefdevolle herinnering - Strijken - Goddelijke voorzienigheid