Mijnheer den Biesen
Pappi is met een stuk of wat andere voordeurdelers eerste bewoner van het Zorghuis. Drie jaar later horen de survivors onderhand bij het meubilair. Tegen het protocol in om bewoners professioneel met mevrouw of meneer Huppeldepup aan te spreken, worden sommigen die dat wensen tegenwoordig amicaal bij de voornaam genoemd. Tijdens het mdo (multi disciplinair overleg) geef ik aan dat het voor pappi ook best informeler mag. Zeker nu hij steeds vaker een tijdreiziger* is, klinkt de voornaam misschien eerder als thuis.
De zusters (vooral de jonge generatie) hebben er moeite mee. 'Je vader is zo'n statige man, altijd goed gekleed en verzorgd. Hij straalt gezag uit, dus bij de voornaam noemen is erg gedurfd.' Ik: 'Maar de aanspreektitel meneer den, van de, van der is zo ingewikkeld en afstandelijk, terwijl jullie dat juist niet zijn. 'De zuster: 'Ik zal het voorstellen tijdens het overleg.' De keer erop vraag ik of hem bij de voornaam noemen, is gelukt. Ik breng de zuster zowat in verlegenheid. Zij, lachend: 'Het blijft wennen, maar we proberen het wel. Ik ben al zover dat ik "Meneer Cor" durf te zeggen!
Selfie van Cor
*Pappi reist vanuit zijn luie stoel per dag met de auto of fiets meerdere malen op en neer naar Noorwegen (hier woont volgens hem een oud klasgenootje/vriend), Utrecht (hier verzamelt het leger zich), Tilburg (een treinhalte), Wamel (daar sleten zijn ouders hun laatste jaren in Huize Henricus, een klooster dat enige gelijkenis vertoont met het Zorghuispand) en Melick (woonplaats zus).