Noodgedwongen zit ze in een rolstoel. Vivian vindt het verschrikkelijk. Aan mij de onverkwikkelijke taak om haar erin te houden en het acceptabel te maken. Dat ik door haar mijn rolstoelrijbewijs moet halen, interesseert haar niks. Ik gooi het zielig doen faliekant om. Via een eindeloos sprookje over een prinses wordt de rolstoel een koetsje. Betoverd blijft ze geconcentreerd stilzitten. Als ze op een gegeven moment hoogstemmig en geaffecteerd vraagt of ze zelf het span paarden (witte!) mag uitzoeken, weet ik dat het sprookje overtuigend is. Het worden maar liefst vier witte. 'Wel wat veel voor zo'n klein koetsje', knipoog ik. Vivian stellig: 'Ik trouw maar een keer. Dat weet ik toevallig.' Ik bied haar aan om de denkbeeldige teugels over te nemen. Dat vindt zij weer overdreven.