achter de geraniums
In de guldentijd collecteerde ik jaarlijks voor de Dierenbescherming (speciaal voor de opzet van een seniorenopvang voor hoogbejaarde honden). Mijn rayon beperkte zich tot een ruime kring rond de kerk. Toch was ik er een hele week mee bezig om alle huizen af te gaan. Dat kwam omdat eenzame ouden van dagen op den duur wisten dat ik zou aanbellen. Naast een gulle gave in de collectebus, hadden ouwe besjes gezellig een bakkie troost en cake klaarstaan. Je wilt, als een van de weinige lichtpuntjes in hun dagelijkse sleur niet weigeren, dus …
Mijn
vader is 87 en weduwnaar. Vrienden zijn overleden en familie woont ver weg. Op
donderdag rond de middag komt de medicijnman. Hij is de bezorger van de
apotheek die zijn baxterdoos met pillen brengt. Mijn vader kijkt naar hem uit.
De gepensioneerde bezorger neemt altijd de tijd om een praatje te maken. Hij
weet dat het voor alleenstaanden de dag breekt en hun veiligheidsgevoel
verhoogt. Het liefst zou mijn vader in een bejaardentehuis wonen waar hij
altijd omringd door mensen is. Maar die instellingen zijn allemaal
weggesaneerd. In de huidige samenleving ben je als hond kennelijk beter af. Er
zijn intussen meer seniorenopvangcentra voor honden in ons land. Fijn dat
er collectanten, aardige buren, en medicijnmannen
zijn: ze verrichten kleine wonderen.