Gewoonlijk vangt om half zes het avondeten aan. Bewoners lopen dromsgewijs rond vijven richting eetzaal, als ze daar al niet zijn blijven plakken na een activiteit. Zweetweer. Vanwege de aprilse hittegolf zijn velen langer buiten gebleven. Zelfs pappi die geheel geautomatiseerd klokslag 17.15 uur van 'thuis uit' vertrekt. Het is een hele happening om mee te maken hoe de broodmaaltijd tegenwoordig is georganiseerd.
Een minuut stilte waar het eens chaos was. Iedereen wacht eerbiedig. Melig vraag ik aan de zuster of er eerst gebeden wordt. 'Let maar op', bevestigt ze mijn gedachten. Frau DB, een voormalige hardwerkende tapijtweefster heeft het op haar leeftijd toch maar mooi tot, weliswaar onbezoldigd, voorgangster geschopt. Tweemaal daags prevelt ze met gevouwen handen fier rechtop een schietbedje dat eindigt in: 'Ich wunsche Ihnen Guten Appetit!' Enkele bewoners bidden in gedachten mee. De rest selecteert met de ogen wat er zo dadelijk op hun bordje komt. Niemand hoeft iets te kort te komen. Alles is er volop. De dankzeggers slaan een kruis: in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen? Aanvalluh! De hamsterende generatie die de Hongerwinter heeft meegemaakt, slaat rijkelijk in.