Foto: Theo Janssen KBO
KBO Oktoberfest in 't Zaelke. Pappi en ik zijn aan de late kant. De Holtmuehler Blaoskapel had schon angefangen. Drie weduwen wenken: vooraan zijn nog stoelen vrij. De ondernemende dames zijn dik in de negentig, maar ogen als pracht-tachtigers. Op tafel veldboeketjes, pretzels en geblokte placemats. De placemats worden door de dames gebruikt om de consumptiemuntjes onder te verstoppen. 'Zoiets als een ouwe sok met geld onder het matras', lach ik tegen dames. Het is meteen dikke mik. Ze stellen zich voor en vragen honderduit over pappi die ze wel zien zitten. Ik tolk, want door de live muziek verstaat hij de dames aan de overkant van de tafel niet. 'Wat is je vader een statige, mooi verzorgde man', zegt een van de dames, waarop de andere instemmend knikken. Later zal ze, als hij wegloopt om te pinkeln, hardop vaststellen: 'Als hij staat, valt hij wel kleiner uit.'
Tijdens de pauzes kwebbelen we, op de Egelander klanken wordt er meegedeind en genoten. Pappi gaat geheel op in de muziek. De innemende dames - die dementie van dichtbij hebben meegemaakt - raken ontroerd: 'Kijk toch eens hoe hij geniet.' De ober vraagt wat we willen drinken. De dames bestellen een rood, wit wijntje. Hij weet precies wat ze bedoelen. Bij elke geserveerde bestelling heffen we het glas en tikken ze tegen elkaar. Na drie wijntjes komt pappi los. Zijn spraak blijft wat achter, maar charme en zingen gaan goed.
Foto: Theo Janssen KBO
Het is ouderwets gezellig. De beloofde bockworst wordt uitgeserveerd. De meest rechtse mevrouw vraagt mes en vork om de worst in schijfjes te snijden. Ik knipoog: 'Wel deftig met de pink omhoog dan, hè.' Haar buurvrouw leent het mes om de worst te ontvellen, iets wat mijn moesje vroeger ook pleegde te doen, herinner ik me plots. Naast me moffelt de buurvrouw die net haar middageten achter de kiezen heeft, haar worst in een servet. Ze fluistert: 'Lekker voor vanavond op brood.' Ik: 'We hebben allemaal de hongerwinter meegemaakt. Voedsel verspillen doen we niet.' Als vegetariër ben ik voorbereid: ik haal de doggybag uit mijn handtas. Het grapje dat ik de worst aan mijn hond beloofd heb en anders de deur niet inkom, werkt al jaren; geen gênant gedoe over ingepakte worsten.
Tijdens de Zugabe rijdt onze taxi voor. We maken de afspraak dat we er in december (bij leven en welzijn) weer bij zijn. Pappi, euforisch door alle aandacht, neemt eerst van zijn tafeldames en daarna van ie-de-reen aan de lange tafel naar de uitgang met een persoonlijke handdruk afscheid. 'Geweldig, geweldig was het!', juicht hij, alsof HIJ de gevierde artiest op het podium was.
Vijf minuten na aanvang van de broodmaaltijd zijn we in het Zorghuis. Zijn tafelgenoot roept bij zijn binnenkomst: 'Hé jong, wao bleef ze nao?' Het is heerlijk thuiskomen als je gemist wordt.
Foto: Theo Janssen KBO
Een pluim voor de KBO organisatie/vrijwilligers die weer een gezellige en perfect verzorgde muziekmiddag hebben georganiseerd. De Holtmuehler Blaoskapel speelde de sterren van de hemel en de zangeres liet voor iedereen de zon schijnen.