Doordeweeks bezoek ik een aardige oudtante die in een
bejaardencentrum buiten de grote stad verblijft. Doorgaans verboden terrein voor huisdieren, maar voor de rustige en zachtaardige Bo knijpen ze graag een oogje dicht. De
medebewoners zijn namelijk net zo dol op haar als mijn oudtante. Ze zien haar
graag komen. Voor hen betekent een hondje een welkom verzetje in hun toch ietwat
grijze bestaan. We drinken meestal een kopje thee in de gezamenlijke
wintertuin, zodat alle oudjes die dat willen Bo kunnen aaien. Bo, op haar
beurt, geniet van alle aandacht. Koekjes
mogen pas bij ons vertrek gegeven worden. Dit afscheidsceremonieel hebben we in
moeten lassen vanwege een vergeetachtige dame die Bo gedurende de hele visite
in het geniep overlaadde met kluifjes. Doordat vervolgens alle senioren met wat
lekkers aan kwamen zetten, ontstond er een chaotisch lopend buffet. Door de
getroffen maatregel heerst er duidelijkheid en is iedereen happy, Bo
inbegrepen.