Aan de rol met carnaval is het gesprek van de dag aan de ronde tafel. De ouderdom maakt boemelen onmogelijk. Wel laten drie heren zich ontvallen dat ze ooit in hun leven prins hadden willen worden. Eén van hen wil niet zwaaien en zwieren, maar hoopt als prins op Máxima als dansmarietje aan zijn zijde.
Wanneer bewoners zelf de serpentines niet (meer) kunt wegwerpen, ontrollen wij ze. Het gevoel dat je bestaan zin heeft en waardevol is, draagt bij aan iemands levensgeluk. De prinsenwens gaat voor Giel in vervulling, de anderen krabbelen terug. Gedurende drie dolle dagen ligt de focus niet zozeer op geluksmomenten, maar op totaalbeleving. Er wordt veelvuldig door zorgmedewerkers (en zelfs bewoners) een beroep gedaan op Giels wijsheid en inventiviteit.
Prins Giel I regeert met een knipoog. Dat het een tijdelijke baan betreft, was bekend. Aswoensdag. De prinsenmuts en -mantel zijn ingeleverd. Op de rijk gesorteerde boekenkast in zijn kamer prijkt de Pepermuntscepter in een keramieken vaas ter herinnering én als bewijs. In de ochtend treft de interieurverzorgster de Pepermuntscepter onder zijn hoofdkussen aan. Ze rept er met geen woord over. Het goede gevoel galmt nog na bij Giel. Hij met twinkelogen: 'Ik heb mijn scepter nodig en ik kan 'm nergens vinden.' De interieurverzorgster denkt: neemt hij me nou in het ootje. Maar Giel weet van de prins geen kwijt. Hier zit iemand helemaal in zijn rol.