Haar appartement heeft ze aan kant, net zoals ze vroeger hun huis klaarstoomde voor hoog bezoek op 30 april. Kitty, kordaat moederlijk type, pakt met grote voorzichtigheid zoals elke Koninginnedag, en nu op Koningsdag, het dure pronkkristal achter uit de glazenkast. Na een sopje Dubro worden de glaasjes met een theedoek gepoleerd en in het midden op de ronde notentafel gezet. De fles oranjebitter prominent ernaast.
Kitty mijmert over vroeger. In het midden van de vorige eeuw maakte ze haar jonge dochtertje jarenlang wijs dat er een gerede kans bestond dat de koningin hen met een bezoekje zou vereren. Het dochtertje kreeg papillotten voor blonde lokken, ze versierde haar fietsje, trok haar speciaal voor de gelegenheid genaaide oranje jurkje aan, deed de driekleur sjerp om, moeder borstelde de krullen in model en beiden wachtten gespannen op koninklijk bezoek ... dat nooit zou komen, maar dat wist het dochtertje toen ze groot was pas.
Vandaag houdt Kitty die licht dementerend is, de traditie in ere. Daar zijn tradities voor. Openlijk is ze van de blauwe knoop, maar als het live verslag op televisie is afgelopen, schenkt ze drie likeurtjes in: voor Juliana en Bernard - Lex en Max heeft ze nooit geüpdatet - en eentje voor de show voor haarzelf. Bitterzoete herinneringen dringen zich op.
De zuster klopt, komt binnen: 'Nog niemand gezien?' Kitty schudt het hoofd met een relativerende glimlach en schuift een glaasje in de richting van de zuster: 'Jij mag er eentje nemen.' Zij: 'Onder werktijd mag ik niet drinken. Zal ik na mijn dienst even binnenwippen?' Dat vindt Kitty te laat. Wanneer de zuster de kamer uitloopt, pakt Kitty gretig de drie glaasje. Ze schudt ze achter elkaar achterover. Een zalige zucht. Hier had ze een jaar op gewacht.