een korte pauze inlassen met kleindochter Pop om de dorst te lessen
Zoals de
wind waait, waait mijn hoedje: pappi’s stemming verandert met het weer. Met
volop zonneschijn kunnen zijn dagen niet stuk. Q. haalt als een tweede natuur zijn
klompen, tuingereedschap en kunstmest (die ik ondanks hevig protest had mee verhuisd: ik ga NIET in de tuin werken!) uit de kast te voorschijn. Hij snoeit, harkt,
schoffelt, bezemt, plant en giet van ’s morgens tot ‘s avonds in de parkachtige
tuin van het Zorghuis. Hij werkt zich uit de naad en vindt het heerlijk. De
verzorging uit hun zorgen tegenover mij. Ik wimpel ze af: ‘Laat hem maar, hier
fleurt hij helemaal van op. En hij doet echt niets tegen zijn wil. Hij is in
zijn element, doet waar hij goed in is en wordt overladen met complimentjes.
Bovendien zomert het in ons kouwe kikkerlandje toch nooit onbeperkt.’
Het onkruid
is gewied, de hosta’s golven, de lavendel geurt, de paden liggen strak in het
gelid, de huismerel test de nieuwe tuinstoelen en pa poot een nieuwe lading
perkgoed. Het is heerlijk om je nodig te voelen en gewaardeerd te worden, ook
als je 88 bent. Om die reden doop ik de voormalige kloostertuin om tot: Q-park.
