Hoe ben ik eigenlijk hier beland? vraagt pappi. 'W. en ik hebben je hierna toegereden', doe ik flauw. Pappi is er even tevreden mee. 'Kom je me nou halen of blijf ik vannacht nog hier?' 'We hebben meerdere nachten geboekt, het zou zonde zijn om het resort te verlaten', ik kijk hem vorsend aan. Heeft hij niet door dat ik een loopje met hem neem?
Pappi: 'Ik kan me niet meer herinneren waar ik eerst woonde. Ik was toch getrouwd? Hier hadden we nooit met z'n allen mensen in gekund.' Hij ondersteunt zijn zinnen door druk te gesticuleren. 'Dat klopt,' zeg ik, 'je laatste adres was op de Akkerwinde.' 'Dat zegt me niets, te gek voor woorden toch?' Pappi kijkt me ontredderd aan. 'De gaten die in je geheugen vallen, is een van de redenen waarom je nu hier in het Zorghuis verblijft', zeg ik. 'Daarvoor raakte je in paniek, en was je 's nachts angstig, je werd zelfs depressief omdat je steeds meer moest inleveren. Je liet steeds vaker doorschemeren dat je naar een bejaardenhuis wou. 'Ik weet daar allemaal niets meer van', klinkt het oprecht verbaasd.
Ik haal niet aan dat hij: door zijn opkomend onvermogen tot communicatie vereenzaamde, meubels en spullen in huis ging verplaatsen waardoor hij gedesoriënteerd raakte, niets meer kon vinden, constant het overzicht kwijt was, uren, dagen, maanden en jaargetijden niet meer herkende, geen zin meer had om te koken of boodschappen te doen - hij vergat te eten zelfs als ik het voor hem klaar had (gemaakt en) gezet, hij kon geen maat houden (bij een knakworstje kneep hij een hele tube mayonaise leeg om vervolgens het bord van zich af te schuiven met: "ik heb eigenlijk helemaal geen trek." Om een Duits biefstukje te bakken, gebruikte hij de complete inhoud van de grootste flacon Croma om maar iets te noemen. Om mij, als ik net bij hem vandaan kwam, naar hem terug te lokken, verzon hij smoesjes. Q. sneed kabels van sfeerlampjes met de stekker nog in het stopcontact uit elkaar, trok de stroomkabel uit zijn elektrische stoel (relaxfauteuil), haalde de telefoon uit elkaar et cetera. Als het gerepareerd was, en ik zei: 'Niet meer aankomen', dan werd hij bokkig. Alles wat verboden was, werd dubbel interessant.
In plaats van dat alles som ik de voordelen op: je bent een bofkont. Je hebt nu all inclusive in je eigen 'huis' (we hebben de woonkamer nagebootst) op een droombestemming: je bent in goed gezelschap (fantastisch personeel), er is volop entertainment, persoonlijke verzorging (er zijn zelfs spa-middagen), je mag onbeperkt eten & drinken en je mag gebruik maken van het hele buiten en je hebt een prachtig groen uitzicht. Je hoeft niets meer, alleen maar genieten. Q. lacht: ' Jij weet me altijd op te beuren, het is hier ook fijn. Maar ... ik kom hier dus niet meer weg, begrijp ik?' Gered door geklop op de deur. Het is een hartelijke gastvrouw met het koffie-thee-limonade-en-wat-lekkerskarretje.