Hoor ik weinig van pappi tussen de bezoekjes door, dan is hij in goeden doen of bezig. De vele belletjes de dag nadat hij moeilijk uit zijn woorden kon komen, hoofdpijn had en zich ziekjes voelde (geen koorts), bleken een voorbode van een aaneenschakeling van black-outs die achteraf bezien een tweede herseninfarctje moet zijn geweest. De hulplijn werd - net als 8 maanden geleden - een hotline waarin ik telkens dezelfde vragen geduldig beantwoordde, terwijl zijn kortetermijngeheugen gewoon was lamgelegd. Een week lang verkeerde Q. in niemandsland waarin zijn kamer, het huis, de tuin, en de mensen vreemden waren. Hels voor hem, omdat hij zelf wist dat er iets niet in de haak was, hij achterdochtig was (ZE hebben mijn kamer perfect nagebootst van mijn eigenlijke thuis) en de werkelijkheid niet kon vatten. Met extra knuffels en kusjes, muziek, hoofdmassages, geheugentraining, de niet aflatende inzet van de waakzame zorgzusters (chapeau!) en 2 dagen risperidon is Q, zoals hij zelf zegt, weer voor 90% in het heden beland.