BLOKJE OM

Foto: Lieke Deenen

Stralend weer en 18 graden in februari!! Samen met Lievelieke naar de speeltuin aan de overkant van het Zorghuis. Een wandeling naar het dorp vond pappi te ver.

LEKKER ZUNKE LEKKER WINDJE LEKKER WAERKE

In een zonnig hoekje anticiperen op we op de aanstaande Seniorezitting van de Beerpiep. We studeren de teksten van liedjes in. Vooral die van de Vrijbuiters, want onder andere Ben Verdellen zal acte de présence geven. Ben is een oud-collega van de PauwPrins, daarom moeten we extra goed voor de dag komen. Hay (ik noem ‘m Floris, omdat hij verrekte veel op Rutger Hauer lijkt) blijkt naast eerste trompettist een verdienstelijk zanger. Mevrouw H. met de H van Hiawatha vindt het zonnetje lekker, maar het windje niet. Een deken uit 1949 (het staat er echt op!) om en ze is helemaal content. Wel maken de vijf (Mijnheer Demijne niet op de foto) zich zorgen om het meisje dat vogelnestjes turnt op de nieuwe reling. Op mijn verweer dat ze vroeger ook kind zijn geweest, is eensluidend het antwoord: ‘Wij waren altijd hard aan het werk. We hadden geen tijd om te spelen!’ 'De Vastelaoves' Samba' klinkt en iedereen galmt mee. Bij 'Wengske aan Wengske wil Mevrouw S. smoezen met de PauwPrins. Op de klanken van Haciënda’ verdwijnt de zon achter het dak. Hay ziet een vliegtuig in de lucht en zingt: 'Joetsejatse'.’ ‘Naar binnen’, roept Hiawatha, want zelfs met een deken om wordt het kil. Pappi schommelt met het lege wijnglas: ‘Schödt d’r mich nog eine in …’ Maar het is mooi geweest.

PAUWPRINS

Klaar voor het eerste optreden als PauwPrins

tevens een ode aan de hartverwarmende verzorging

Ik heb ein laeve wie eine Prins in ut Zorghoes

Prins Pils

Prins Cor Alaaf

Prins Pappi

Tegen het prinsenschap kan geen pilletje op

dao isse dan, dao isse dan

PauwPrins met Pauwergirl

wachten op Prins Marcel 

overhandiging van het Zorghuisjubileumboek aan de Prins Marcel II

wordt regelmatig bijgewerkt

Foto's van de Prins en zijn huisgenoten vind je op Facebook Zorghuis Tegelen

MASKERADE

Workshop maskers maken in het Zorghuis.

Pappi waagt zich als enige man tussen het vrouwelijk schoon.

Met een masker op, durf je alles!

PRINS MEETS PRINS

Prins Marcel II van VG D'n Oeles checkt aan de hand van de medailles of Prins Pappi ook wel een echte prins is. Prins Pappi: 'Kijk gerust. Ik ben oud-prins van Sint Josef, van de Nieuwe Munt en nu hier in het Zorghuis PauwPrins. Zelfbenoemd door mijn dochter. Ik ben 91, dan heb je geen tijd om te wachten tot ze je vragen. 

Prins Pappi kwijt zich uitstekend van zijn taak en overhandigt Prins Marcel II

het Zorghuis jubileumboek. Prins Pappi: 'Natuurlijk, het protocol is mij bekend. Alles onder controle.'

'Zo'n mooie Pauwcape wil ik ook', zegt de Prins.

Prins Pappi: 'De achterkant kan ik natuurlijk niet zien, maar ik geloof je op je prinsenwoord.'

Het motto van PauwPrins Pappi is een ode aan zijn schatten van verzorgsters: 

Ik heb ein laeve wie eine Prins in ut Zorghoes!'

De heren wensen elkaar: 'Eine sjoene vastelaovend!'

VASTELAOVEND VEURBEREIDINGE

Samen knutselen op zijn kamer.  Pappi vindt 'broetselen' en prullen helemaal het einde. Hij legt de viltcirkels op kleur en ik maak er raamslingers van. We zingen: Wao gaon we haer, As de sterre dao baove Straele, Ome Wilie, Bij ons staat op de keukendeur ... Omdat het zo'n vrolijke middag is, halen we alles uit de kast. Zijn oud-prinsenkostuum, de onderscheidingen, de prinsenstaf, de Jocusvlag, en de prinsensteek gaat op zijn blote bolletje! Wat ons betreft is de vastelaovendtied begonnen. Alaaf!

Volg Pappi en zijn huisgenoten via Facebook Zorghuis Tegelen

INVULTEST

De mondelinge invultest brengt door luchtige associaties gesprekken op gang. Met de verdragende stem van een schooljuf legt 123456789Tieneke de zinnen met een leeg vakje voor. Daar moeten jongens- en meisjesnamen en groente & fruit worden ingevuld. Jan, Klaas, Hendrik, Piet en Job − ‘Dae heuf hae neet mei te doon. Da’s genne Limburger’ − blijken populaire namen. Wortels, bonen, appel en kool zijn oververtegenwoordigd bij groente en fruit. We worden er een beetje melig van en de bewoners bedenken alternatieve (ant)woorden: worst voor peen, trut voor Sarah en Eva. En hier zijn niet de rapen, maar de petatte gaar. Halverwege een wisseling: Meneer Demijne krijgt bezoek, het bezoek van de Eeuwelinge vertrekt. Roosje doet vanuit de achterhoede mee: ‘Ik zit net zo lekker in de relaxstand.’ Ik fungeer als megafoon en herhaal de zinnen die 123456789Tieneke opleest. Pappi is verstrooid en tegelijkertijd de Winkler Prins (hint hint). Ook Tante Leen geeft ‘m van Jetje. Mevrouw H. is ondeugend en Buuf kan er niet opkomen, ondanks dat iedereen snatert. Francois komt buurten. Hij toont het Moulin Rouge magazine met voorop een wufte Lady in red: ‘Schöne Beine hat die Kleine …’ Hij gniffelt. Ik: ‘Als je de bus volkrijgt, gaan we met zijn allen naar Parijs. En je vrouw reist ook mee!’ Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Francois polst alle masculiene huisgenoten. De ‘vakkenvullers’ aan tafel krijgen ieder nog één beurt en dan is het schluẞ voor vandaag. De tafels worden gedekt.

DE DRAAD KWIJT

‘Mijn elektrische stoel is kapot’, demonstreert pappi. De relaxfauteuil is niet defect, maar ontkabeld. Pappi is weer eens (letterlijk) de draad kwijt. Tijdens zo’n verwarringsfase is het altijd een verrassing welke kabels, touwtjes en schoenveters naar waar verhuizen. Tijdens mijn zoekactie – pappi helpt niet mee, want hij heeft het niet gedaan! – kom ik drie broekriemen tegen die als stroppen aan de kledingstang in de kast hangen. Een terugkerend thema. Uiteindelijk vind ik één snoer in een tas onder de stoel gebonden, het snoer voor de transformator ligt verborgen tussen het ondergoed. Pappi geeft een willekeurige de schuld. Het heeft geen zin om met hem in discussie te gaan. Ik pak de IPad erbij. Pappi krijgt de foto’s van zijn eigen party onder ogen. Hij ziet zichzelf het glas heffen, klappen, inhaken en meedeinen, hossen en de armen in de lucht gooien. Zijn commentaar als ik hem aanwijs: ‘Ben ik die man op de foto? Dan ben ik wel heel erg veranderd. Ik doe nooit zo gek!’ Ik rol bijna van mijn stoel: ‘Nouwwww, het kan echt gekker hoor!’ Gelukkig kunnen we er nog altijd samen om lachen.

Pappi en zijn huisgenoten zijn elke dag te volgen via Facebook Zorghuis Tegelen

OVER MEISJES EN TOFFE JONGENS

Als je in ZIJN voorstelling meegaat, gaat hij met je mee. François is lauffreudig zoals onze oosterburen een hond die graag wandelt, noemen. Het weer laat het niet toe om in het kloosterpark te struinen. François pendelt tussen lift en zaal. Ditmaal keert hij niet om, maar stapt hij in de ijzeren doos met bestemming onbekend. De deuren sluiten. Een zuster holt ernaartoe, want het schakelbord met knopjes kan François niet meer bedienen.

De situatie doet me denken aan de conference van cabaretier Lebbis. Hans’ vader is dement en woont in een Amsterdamse zorginstelling. De man wil continu naar buiten, maar verblijft op een gesloten afdeling. Dan wil hij met de lift. Die is niet voor hem toegankelijk en de man wordt agressief. Hans en de verzorgers hebben er wat op gevonden. De muur tegenover de lift is veranderd in een fotowand met een zomers bos. Telkens als zijn vader naar buiten wil, stappen hij of een verzorger met hem in de lift. De deuren sluiten. De begeleider telt tot 15, drukt op ‘deur openen’, pingt en de deur opent op dezelfde etage waar ze waren. Voor Hans’ vader is er een wezenlijk verschil. Hij kijkt tegen een zomers bos aan en wandelt ernaartoe’. Verrukt: ‘Wat is het heerlijk om weer buiten te zijn!’ Wat Hans wil zeggen: als het kan, moet je in de denkwereld van een persoon meegaan, daar bereik je meer mee.

Terug naar François: hij blijft lopen, omdat hij nog sportief genoeg is en zijn vrouw zoekt. Als zijn vrouw er niet is, voldoen onze meisjes graag aan de beschrijving. De zuster snelt vooruit en ik haak mijn arm in die van François en zet de medley ‘En datte we toffe jongens zijn, dat willen we we-he-ten’ in. Een beproefd recept dat keer op keer werkt. François valt lachend in met: daarom komen wij overal. Overal, overal waar de meisjes zijn, waar de meisjes zijn. De medley is exact de tijd die we erover doen om van de lift naar de zaal te komen. Daar is een dameskransje gaande. De verzorgster (een vliegende non) heeft André Rieu reeds opgezet. Ze pakt een dolblije François bij de hand en walst zo met hem de zaal in. Prachtig!

KAMERVRAGEN

Dag van het werkplezier in de zorg

Haar dienst zit erop. Voordat ze huiswaarts keert, wipt de verpleegkundige aan bij pappi. Ze merkt hoe zeer hij in de war is. De vaste kamervragen komen voorbij: 'Ben ik in mijn eerste of in mijn tweede huis, zijn deze meubels [hij noemt ze stuk voor stuk op] van mij?’ Enzovoorts. De ouderdom slaat telkens onaangekondigd en genadeloos toe. De verpleegkundige doet spontaan haar winterjas uit en haalt een kopje thee voor hen beiden. Ze legt de dobbelstenen en het blaadje voor de puntentelling neer: 'We doen een spelletje Yahtzee. Daar houdt u zo van.’ Pappi vindt het magnifiek. De aandacht van ‘bezoek’ en omdat hij spelletjes ALTIJD wint; je hoeft geeneens te foetelen. Hij gooit met gemak een ‘omni’ (5 dezelfde) of 'een grote straat' als dat de twee laatste vakjes zijn die nog moeten worden ingevuld. En hoofdrekenen dat hij dan kan! Ergerlijk, maar dat laat je niet merken, want Pappi lacht zich een kriek. Het daarmee gepaard gaande geluksstofje bewerkstelligt het beoogde effect in zijn hersenen. Pappi is weer bij de positivo’s, zoals hij dat noemt. De verpleegkundige verliest met slechts 6 punten, wat best een goede score is. Maar dat komt volgens de euforische winnaar, omdat hij de dobbelstenen in de beker voor haar heeft voorgesorteerd! 

NB Het is niet mijn bedoeling om te promoten dat medewerkers in de zorg zich verplicht voelen om ook voor of na werktijd te vrijwillig te zorgen. Het is puur de spontaniteit die ik zo hartverwarmend vind.

PAPPI'S PARTY

Wat geef je iemand van 91 voor zijn verjaardag? 
Een grandioos feest, aandacht en een goed gevoel. 

Eetzaal, kantine, schaftlokaal en café. Dat zijn de benamingen van Cor de tuinman voor de recreatiezaal. Waarom zijn verjaardagsparty uithuizig vieren, als je een inpandige kroeg en gezellige huisgenoten ter beschikking hebt! Bovendien kan iedereen na afloop zo het bed inrollen. Muziek doet wonderen en Stef ‘meer dan muziek’ Kupers weet hoe je een feestje moet bouwen. We zingen met zijn allen ‘Lang zal hij leven’ en Stef feliciteert de bijna-jarige met zijn leeftijd: 19! Warempel het wonder geschiedt: getallen worden omgedraaid. Alle huisgenoten voelen zich in plaats van stok weer piep. De voetjes gaan van de vloer voor polka, polonaise en wals. O ja, en de zanger is nog net als vroeger populair bij de dames.    

Fotoimpressie met zijn huisgenoten op Facebook Zorghuis Tegelen 27 januari.

Ook namens pappi hartelijk dank voor alle felicitaties die hij mocht ontvangen. Het was een dag om nooit te vergeten! Behalve voor hem dan, want: dementia. Maar het positieve gevoel blijft en ... gelukkig hebben we de foto's nog;-)

Via Facebook Zorghuis Nederland Tegelen zijn pappi en zijn huisgenoten dagelijks te volgen.

WINTERTENEN

Neelie wordt weer door mij begroet. Mistrouwig bekijkt ze me van top tot teen: ‘Ik praat niet zo gauw met vreemden.’ ‘Ik ben de dochter van de tuinman’, licht ik toe. ‘Oh, u bent de dokter, dan moet ik u hebben’, doet ze ineens vertrouwelijk. Ze schopt haar linker nubuck klittenbandschoen uit, heft verrekte lenig haar been omhoog en duwt daarmee de dikke teen zowat onder mijn neus: ‘Lopen is pijnlijk. Mijn dikke teen doet zeer.’ Toeschietelijk: ‘Op mijn kamer loop ik op kousenvoeten, dat ziet niemand.’ Ik: ‘Of sandalen aan? Zo heeft de teen ruimte.’ ‘Ze wuift het weg: ‘Ik ben toch niet mal. Het is winter!’ Ik: 'Zo te zien heeft de verpleegster er al naar gekeken, want de teen is verbonden.’ Zij verwonderd: ‘Maar ik vraag het aan u. U bent toch hoger, u bent dokter.’

WAFELS EN WAFFELS

Pappi belt: 'Je moet NU komen. Ik ben door de politie afgehaald en verhoord. Nu wacht ik op het proces verbaal.' Pappi is in de war. Hij zit niet op het politiebureau, maar in de gang van het Zorghuis. Hij fluit schel wanneer hij me ziet: 'Fijn dat je er bent! Ik heb honger. Ik heb de hele dag nog niet gegeten. Zullen we naar het café hier verderop lopen?' Pappi doelt op de recreatiezaal. We schuiven aan bij het haakclubje. Er is thee, water voor Pop en wafels van een jarige medewerkster. Onderwerpen van gesprek zijn: carnavalsmutsen, plofkippen (waarom heten die zo?), honden die aan een touw in het bos worden achtergelaten (als je niet voor een dier kan zorgen, neem er dan geen), Hondenliefhebber Francois wordt boos en vloekt uit ingehouden woede. Hemel en hel ('Als je dood bent, is er rechts van de poort een deksel, als je die opent glij je naar beneden de hel in', volgens de Witte Dame), Driekoningen, de overlijdensadvertenties in de krant (wie is er gestopt met roken?). Drika: of ik een auto heb, waar ik woon en hoever dat is (nee, ik ben komen lopen met de hond, Oud-Zuid en valt wel mee). 

'Wat doen we hier?' vraagt pappi. 'Gezellig een kopje thee drinken', zeg ik. Hij samenzweerderig: 'Nee, daar hebben we geen tijd voor. Er was trammelant. We moeten het spul nog wegruimen!' Ik tegen Lievelieke: 'O jee, dat klinkt alsof ze in de drugs zitten.' Zij lacht en vraagt pappi wat hij bedoelt.' Zijn ogen leggen haar een dwingende zwijgplicht op. Seniorita Sigaretje valt in het gesprek: 'Dat zeggen we niet.'Ik:  'Zit jij ook in het complot?' 'In de compote?' lacht ze, 'nee, in de plofkippen.' Tante Leen zou bij ons komen zitten, maar ze vertrouwt het niet meer, draait wat met haar rollator en zoekt hulp bij een zuster. 
Pappi raakt van de hak-op-de-takconversatie nog meer in de war: 'Ik wil naar huis.' 
Ik verzamel de mokken en het bakje water voor Pop en beslis: 
'Dan gaan we naar je kamer.' 
Pappi: 'Ik wil niet naar mijn kamer.'
Ik: 'Dat vroeg je toch?' 
Pappi: 'Nee, je begrijpt best wat ik bedoel: ik wil naar huis.' 
Ik wijs naar de gang: 'Daar op het end woon je.' 
Pappi: 'En mijn andere huis dan?' 
Ik: 'Je hebt maar een huis!' 
Pappi: 'Waar is mijn fiets? Dan ga ik wel alleen.' 
Ik: 'We zijn lopend. Bovendien is het: samen uit, samen thuis.' 
Ik onderbreek hem, want zijn waffel houdt hij toch niet meer en troon ik mee naar zijn kamer.
Pappi eindelijk op zijn kamer en om zich heen kijkend: 'Is dat mijn eindstation?' 
Ik: 'Yep! Gezellig en riant!'
Pappi concludeert: 'Ja, maar dit is ook waar ik woon!

SNIPPERDAG

December hangt van feestjes aan elkaar. Pappi is verwend met veel visite en heerlijke avondjes. Het kalenderblad voor deze voor het gros traditionele zondag-bezoekdag in januari is onbeschreven. Hij belt me op: 'Kom jij vandaag?' Ik kan hem eraan herinneren dat ik gisteravond pas laat bij hem vertrok, maar dat zal zijn kortetermijngeheugen niet bevestigen. Ik heb andere plannen en beslis: 'Vandaag heb je vrij.' Dat hoort zich leuker aan dan 'Er komt niemand'. Pappi grinnikt schalks: 'Da's een goed idee, het was allemaal best wel druk de afgelopen tijd. Kan dat zomaar?' Ik ferm: 'Het jaar is net begonnen. Je hebt een volle snipperkaart.' Pappi opgewekt: 'Dan neem ik vandaag met jouw toestemming verlof op.' Zo zie je maar. Een leugentje om bestwil is soms beter dan de waarheid. Nu heeft hij een fijne vrije dag in plaats van een zielig en eenzaam gevoel.

MAN ZOEKT VROUW

Zijn  vrouw die hem dagelijks bezoekt, is zojuist de deur uit. De zuster leidt François af tot ze wordt weggeroepen door iemand met hoge nood. In de gang loop ik de dwalende François tegen het lijf. Ik haak mijn arm gezellig in de zijne: ‘Gaat u mee?’ Hij kijkt me verweesd aan. Ik zet in: ‘Overal, overal, waar de meisjes zijn …’ Hij valt in: ‘Overal waar de meisjes zijn, daar is het bal voor mij’. We herhalen het liedje vrolijk tot aan de ingang van de zaal. Zo tussen de ‘schuifdeuren’ maak ik bekend: ‘Zoals elke middag presenteren wij het programma: Man zoekt vrouw.’ Gemor en gelach. Met een wijds armgebaar zeg ik tegen François: ‘Kijk eens, allemaal mooie blommen.’ Hij kijkt rond en antwoordt niet echt overtuigend: ‘Jaja.’ Op tafel de achtergebleven Story van Roosje of Soepterrine, met op de cover zonnebankbruine bekende blondines uit de stal van sterrenstylist Leco Zadelhoff.

Ik schik het Nederlandse vlagkussen zo dat het de Franse vlag wordt. Tegen de voormalige leraar Frans: ‘Asseyez-vous, monsieur. Misschien zit hier een mademoiselle van uw keuze bij.’ Een criticaster aan tafel: ‘Die gaat toch weer lopen.’ François bladert losjes in het damesblaadje, staat op en noemt de naam van zijn vrouw. Ik: ‘U heeft groot gelijk. Als je met het mooiste en liefste meisje van de klas bent getrouwd, kijk je niet naar andere dames.’ Hij lacht instemmend, staat op en loopt de gang in waar een van de zusters hem opvangt.