Na de spruitjes met een procureurlapje (voor de leek: ontbeende schouderkarbonade) schept pappi de bijeen geharkte bladeren in de tuin op met de sneeuwschuiver. 'He, kom je helpen?' Hij fluit verheugd als ik om de hoek kom kijken. 'Nee, ik heb mijn zondagse jurk en schoenen aan. Eigenlijk kom ik gewoon op de thee. Hoe lang ben je al bezig?' Pappi: 'Anderhalf uur. En er zijn nog zoveel paadjes om te doen.' Ik: 'Precies, en morgen is er weer een dag.' We drinken een kopje thee op de bank. Pappi vertelt dat het eekhoorntje gezellig om hem heen springt. Hij krijgt het koud en ik stel voor dat hij even onder de warme douche gaat. 'Dat lijkt me heerlijk', behaaglijk trekt hij zijn schouders op.
Dezelfde pappi die gisteren van toeten noch blazen wist, is vanmiddag normaal. Dat wil zeggen zoals hij was voor een herseninfarctje en wat tia'tjes. Vandaag geen chaos veroorzakende file in zijn hoofd, maar een efficiënt wegennet waar data perfect doorstroomt. Ik vraag me af als er du moment een hersenscan gemaakt zou worden of specialisten dan kunnen zien wel gebied ze moeten activeren om het brein weer normaal te laten functioneren. En of er überhaupt nog iets te repareren valt. Maar zo werkt de gezondheidszorg helaas niet.
