archiefblog
Een kabbelende conversatie.
Pappi dwingend: ‘Ik wil naar huis.’
Moi vastberaden: ‘Je bent thuis.’
Pappi beslist: ‘Nee, hier ben ik nog nooit geweest. Jij kent hier alle mensen. Jij hebt hier aanspraak. Ik ken hier niemand, da's toch niet leuk.'
Moi gespeeld verwonderd: ‘Het zijn jouw huisgenoten.’
Pappi: ‘Ik heb ze nooit gezien. Ik wil naar huis. Hier in de zaal is altijd
trammelant.’
Ik neem het voortouw naar zijn kamer om het hoekje van de gang. Bij elke opmerking stoot hij met zijn houten wandelstok tegen mijn kuiten. Terug op zijn kamer, ziet hij de vouwdeurwandkast: ‘Hier woon ik! Waar we net waren was iets heel anders. Zie je nou wel!'
Moi toegeeflijk bijna proestend: ‘Je hebt gelijk, schat.’