archiefblog
Des te ouder je wordt, hoe meer bekenden om je heen wegvallen. Ondanks dat pappi omringd wordt door 24 huisgenoten, een dozijn lieve zusters en zijn dochter bijna dagelijks op bezoek komt, voelt hij zich weleens alleen. Hij mist intiem en hecht contact. Emotionele eenzaamheid heet dat. Prietpraat kan best gezellig zijn, maar hij wil serieuze dieptegesprekken met boezemvrienden. Begin februari. Buiten is het druilerig en donker. Pappi zit te zemelen; dat vindt hij zelf ook. Moi: 'Ik zal je de foto's van je verjaardagsfeest laten zien op de IPad, dat verzet de zinnen. In de gang ijsbeert Tutti met de ziel onder de arm. Ik zet zijn kamerdeur open en draai Sjef Diederen. Ze weifelt bij de drempel. Ik rol een stoel naast pappi's relaxfauteuil: 'Kom er gezellig bij zitten, we bekijken net de foto's van pappi's party. Als het goed is, kom jezelf ook nog voorbij.' Tutti twijfelt geen moment: Sjef en de tuinman kan ze niet weerstaan. Bij 'zij kon het lonken niet laten' van Wim Sonneveld neemt ze pappi's hand in de hare. Pappi staart naar de grond, niet wetend wat hij daarmee aan moet vangen. Ze laat niet los. Ik draai hun favoriete meezingers en voor we het weten is het half zes. Tutti begeeft zich alvast naar de eetzaal, omdat pappi haar innemende blik en de haak-in-arm negeert. Op het voorstel van mij om haar te begeleiden, doet hij geheimzinnig. Pappi houdt me tegen door me bij mijn arm te pakken. Fronsend en fluisterend: 'Wilde zij nou iets van mij?' Hoopvol erachteraan: 'Kan ik hier echt een relatie beginnen?'