We zitten met zijn tweetjes op ons gemak. Bij het schrijven van Mariannes biografie zijn we aanbeland in de hippietijd. Als intro vertel ik over de Italiaanse zomervakantie waar we hippies op blote voeten troffen; een dikke laag eelt verving de schoenzool. Net als zij, net als Sandy Shaw op het Songfestival wilden mijn voeten ook direct contact met Moeder Aarde. Tot mijn verbazing mocht dat van mijn ouders die allang doorhadden dat eenmaal terug in een waarschijnlijk regenachtig kikkerlandje, de regenlaarzen in no time mijn voeten zouden omhullen.
Mariannes herinneringen zijn: bandje om het hoofd, nozems (de jongens droegen hun haren lang), the Beatles op het songfestival en hasjiesj. Ze bootst met twee vingers de V na die ik maak voor het vredes- of peaceteken. Moi met gespitste oren omdat ik haar niet een-twee-drie voor een smoker aanzie: 'Rookte u???' Zij met een ondertoon waardoor ik begrijp dat ze in het geniep weleens een hijs nam: 'Ik heb NOOIT gerookt. Dat zou ik van mijn ouders nooit gemogen hebben. Ik had wel een vriendin die aan een tuitsigaret [joint] kon komen, het ruikt naar rozemarijn in mijn herinnering. Dan gingen we ergens afgelegen zitten op blote voeten.' [Herhaalt ze het songfestival en blote voeten nu omdat ik dat eerder genoemd heb?] Voorzien van een smiley smiespelt ze gehaast: 'Natuurlijk heb ik weleens een trekje genomen. Je krijgt er blije kleurrijke dromen van. Maar dat mag je niet opschrijven. Zo nodig ontken ik alles.'
Een Saar snapt wat nodig is!