Ze duwt het rolgordijntje met haar wijsvinger iets naar rechts zodat ze naar de overkant van het laantje kan kijken. Haar overbuurvrouw hoort sinds twee weken bij de oudeweduwenclub. De wereldse Lucy zit te jong in haar laatste levensfase: 'De overbuurvrouw krijgt veel aanloop. Ze is vooral gewild bij mannen. Ze is ook een knappe verschijning.' Hoor ik verwondering door zoveel dorpse gemeenschapszin of verbazing, want afgunst is haar vreemd. Moi: 'Ik vermoed eerder dat het vrienden van haar overleden man zijn, hij was een verenigingsman.' Lucy instemmend: 'Ach ja, dát is het natuurlijk.'
Stilte en staren. 'Alleen zijn is niet altijd leuk. De avonden zijn het ergst', fluistert ze voor zich uit. Moi: 'Eenzaam en alleen zijn twee verschillende begrippen. Alleen hoeft niet eenzaam te zijn en je eenzaam voelen kan zelfs als je onder de mensen bent.' Lucy: 'Ik heb nooit een partner gemist, maar nu ik ziek ben wel. Eigenlijk mag ik niet klagen, want ik heb mijn hele leven kunnen inrichten zonder inmenging van een ander en nooit verantwoordelijkheid hoeven dragen voor kinderen.' Moi: 'Maar je wil verder. Langer leven.' Lucy knikt. We zitten nog even tot ze zich hervat heeft.
Het gesprek was me ontschoten, tot ik die avond de film The Farewell zag waar veel emoties onderhuids spelen. Een weduwe: 'Als je alleen woont, bestaat je gezelschap uit je eigen schaduw als je naar het toilet gaat. En dan mag je hopen dat het een goede schaduw is, want er zijn ook slechte.'
Een Saar snapt wat nodig is!