'Ik heb me altijd een dwerg gevoeld', beschrijft Myrna zichzelf enigszins sip. Omdat ik haar op 1,50 meter schat, smokkel ik 10 cm met de maximale 155 van dwerggroei. 'We schelen niet zoveel qua lengte', beur ik haar op, 'ik had ook liever de stelten van Marlène Dietrich gehad. Als ik als kind met mijn lengte gepest werd, luidde mijn verweer: 'hoe kleiner hoe dapper, hoe groter hoe slapper. Het was zo'n rare vergelijking, dat diegene dan niet wist wat hij ermee aan moest. Overigens vind ik klein zijn ook wel iets schattigs hebben.' Myrna: 'Maar jij bent minstens een kop groter dan ik.' Moi: 'Zullen we meten?' Ik dacht dat Myrna de centimeter uit haar naaibox zou halen, maar ze staat vlot op om een potlood en een lijvig boek te pakken.
Tegenwoordig heb je de leukste Disney meetlatten voor aan de wand. In hoeveel huizen zullen op het behang (of de deurpost) nog streepjes staan van verschillende leeftijden, en kleven daar herinneringen aan van met de rug tegen de muur, boek op je hoofd, potloodstreepje zetten en de meetlat erbij halen. Myrna reikt me een nu vintage Droste reclamepotloodje aan plus een door boeklon bij elkaar gehouden damesroman uit vervlogen tijden: blinde ogen - ik dacht dat ze met één deel van de 25 Baedeker voor de vrouw naslagwerken zou aankomen. Zonder nadenken hopst ze tegen een muur. Ze doft haar kapsel op en rekt zich zo lang mogelijk. De sandalen met flink verhoogde zolen, houdt ze aan. Ze ziet me kijken. Gewiekst: 'Jij hebt ook hakken aan.' Zo is dat, glimlach ik. Ik vind het meetlint in een nu vintage houten harmonica naaikist op pootjes.
Van het meten maak ik een serieus ritueel. Muisstil staan, voeten tegen elkaar, wijzen alle drie de neuzen naar voren, rechte schouders en hoofd, borst vooruit, armen langszij. Ze voelt diverse keren met haar hand of het boek op haar schedel of op haar kapsel rust. Ze blijkt op de kop af 1,50 mtr. Nu wil ze weten hoe groot ik ben. Twee verwaarloosbare centimeters, jokkebrok ik. Myrna mijmert: 'Dus dan zou die leuke doorknoopjurk die je nu draagt, mij ook passen.' Ik begin met het losmaken bij de onderste knoopjes. Myrna: 'Je draagt toch wel een onderjurk?'
Een Saar snapt wat nodig is!