Augustus. Vrolijk wuiven Syl en ik de volgestouwde stationcar uit totdat die om de bocht verdwenen is. Dochterlief is twee weken op vakantie (voor moederlief is ze een weekendje weg), naar een retreat in bella Italia. 'Zullen we een bakkie troost doen', vraag ik als we zijn neergestreken in haar ommuurde schaduwtuin waar ondanks de opeenvolgende hittegolven de opgepotte oleanders uitbundig bloeien. Steekwoorden zijn blijven hangen in haar geheugen. 'Heb jij lires?' vraagt Syl praktisch. Lires? Ik moet even schakelen. Syl: 'Ik lust wel een bolletje ijs. Dat noemen ze hier: gelato.' Moi slagvaardig: 'Doen we dat.' Ik verdwijn naar binnen en haal twee cornetto's uit de diepvries. Tussen twee hapjes door zucht Syl onder het zonnescherm van tijdelijk geluk: 'Wij gaan al tientallen jaren naar het Gardameer. Het is hier zo heerlijk en toch heb ik altijd heimwee. Ik vind het daarom prima dat we hier alleen dit weekend blijven.'
Ik ga mee in haar beleving en trek haar pantykousjes en sandalen uit. Vrijheid voor de anders geschoeide voeten. De pantykousjes hang ik aan de handvaten van de rollator. Bij elk briesje wiggelen ze feestelijk. Voor haar doen zitten we lang. We delen dezelfde opvattingen en hebben veel gemeen. 'Je kon een kind van je moeder zijn', concludeert ze glunderend. 'Wat heb jij bruine benen', bewondert ze de mijne pal naast de hare. 'Die van mij zijn gemarmerd.' Moi: 'U kunt zo het Capitolini museum in. Van over de hele wereld komen toeristen naar Italië om de collectie marmeren beelden te bezichtigen.' Syl vlot: 'Niet de mijne. Ik bruin snel.'
Tussen al dat gekeuvel wil ze weten wat een retreat is. Moi: 'Retreat is een retraite, dat kent u vast van de nonnen. Tijdens een retreat onttrek je jezelf uit het dagelijks leven, met liefst met zo min mogelijk prikkels zodat de focus op jezelf komt te liggen.' Syl: 'Dus wij hadden nu een gezellig moeder-dochter retreat?' Ik denk: hadden? Syl ineens gejaagd: 'Help je me overeind dan gaan we naar huis.' Op de derde tel veren we op, ik houd mijn arm om haar middel en schuif de rollator met de vrije hand naar haar toe. Ze kijkt lief naar me en moffelt haar hand onder mijn arm: 'De rollator was handig voor de vakantie, thuis heb ik die niet nodig. Daar lopen moeder en dochter gearmd.'
Via de tuin - met bewust ingebouwde stops om de bloemenpracht te bewonderen - naar de keuken, want ik vreesde voor het moment dat ze haar eigen huis binnen zou gaan. Spatte de geheugendroom dan uit elkaar en wat zou dat met haar gemoedsstand doen? Zodra ze een voet over de drempel schuifelt van haar eigen huis is ze volgens haar eigen profetie inderdaad nog gelukkiger: 'Zo fijn om weer in mijn eigen holletje te zijn.'
Een Saar snapt wat nodig is!