in memoriam 1945 - 2022
Een elegante verschijning met witte onberispelijke bob rolt een knalrode rolkoffer het Zorghuis waar mijn pappi een van haar buurmannen wordt, in. Omdat ze zoveel jonger lijkt dan de bewoners is mijn eerste ingeving: dat is de directrice. Later spreek ik haar aan. Tijdens onze kennismaking vertelt ze dat haar ziekte haar dwingt om beschermd te wonen. Ze heeft er, zeker gezien haar jonge leeftijd, moeite mee dat ze geregeld de mist ingaat. Periodes van bevroren in de tijd en ontdooien maken we van dichtbij mee. We zien haar worstelen (heftig als ze onbereikbaar is en we haar niet kunnen helpen) en opklaren.
Dapper doet de Witte Dame in haar betere periodes mee aan muziekfestijnen; ze is lid van ons huiskoor de Hoge Nood waarbij ons spontane rock & rollen memorabel is. Ze ontpopt zich als creaBea tijdens de knutselmiddagen en ze blijkt zeer ambitieus tijdens spelletjes - woordzoeker op het schoolbord is favoriet. Ze geniet van de spa en massages. En last but not least is ze behulpzaam bij het tafeldekken en de vazenbloemen en kamerplanten verzorgen.
Na het overlijden van pappi en in tijden van corona hielden we contact via kaartjes, belletjes en sporadische bezoekjes. De herfst kondigt zich aan. Ochtendmist aan het begin van een dag met een stralende blauwe hemel. Geen grauwe dagen meer voor haar. De Witte Dame levert haar ticket to heaven in. Ze wordt gemist.
