Oudewijvenzomer. 18 graden en een briesje. Weduwe Hetty op naar de honderd, wil graag in de zon. Het briesje blijkt een spelbreker. Dat wordt binnenblijven. Maar een Saar heeft altijd een oplossing, zoals Hetty aandraagt. Behendig schuif ik de tweezitter over de laminaatvloer voor het venster. Als poezen soezen we in de zon. In totale ontspanning zakt Hetty schuin tegen me aan, haar hoofd rust innig op mijn schouder. De warmte maakt ook mij doezelig. Onze ademhaling gaat gelijk op zonder achtergrondruis. Dit is mindfulness. Ik geef toe aan een powernap. Hetty ontwaakt pas als de schaduw over ons valt. Het kost haar moeite om de ogen te openen. Onder het loom knipperen prevelt ze: 'Dat is lang geleden dat ik met iemand samen geslapen heb. Voelt fijn.' Ze draait haar gezicht naar me toe, kijkt me lief en recht in mijn ogen aan: 'Zo wil je sterven.' Ik gun het haar*, maar het is haar tijd niet. Ik buig mijn hoofd tegen het hare en leg mijn hand onder haar hand. Eigenlijk zit mijn Saarbezoek erop maar zulke vertrouwde momenten zijn er om te koesteren. Ik plak er met liefde een poosje aan.
*Mevrouw lijdt aan dementie en haar familie en vrienden zijn vanwege haar hoge leeftijd uitgedund tot zero. Ze is bang om allenig te sterven.