Ik hang mijn suède jasje aan de kapstok in de vestibule met glas-in-loodramen, mevrouw zijgt neer in het Thonet stoeltje dat er eigenlijk voor de sier staat. Ze heeft heimwee naar vroeger, laat ze zich ontvallen. Ik haal een stoel uit de woonkamer en schaar me bij. De zon kleurt de vestibule. Gespaarde theezakjes zijn de aanleiding voor welkome afwisseling. Bij het tonen van het groene Pickwick zakje zegt ze: 'Die drinken wij ook. Tegenwoordig zijn er allemaal toegevoegde smaakjes, maar ik houd me bij de Engelse melange.' Moi: 'Ik ook. De traditie is begonnen toen ik op de lagere school zat. Tien voor vier zat mijn moeder klaar met een kopje thee en een Tante-Marie-koekje zoals wij het mariakaakje noemden. Mevrouw: 'Och ja, dat was gezellig. Zo ving ik mijn kinderen ook na schooltijd op. Ze hadden zoveel verhalen.' Ik haal thee voor ons beiden. Een uur lang ga ik met haar terug in de tijd: van thuiskomen met een goed rapport (niets onder de 7) tot op de gang staan door klein kattenkwaad. Wanneer ik de boel opruim en het groene theezakje wil verfrommelen, zegt ze met een glundergezicht: 'Het zakje bewaar ik. Da's leuk voor later, voor de kinderen als herinnering.'
Een Saar snapt wat nodig is!