Frederique en ik kennen elkaar exact een jaar. Bij de eerst kennismaking herkenden we onszelf in elkaar. 'Juust van hetzelvendje', zei Frederique en ik was het met haar eens. Wanneer ik dit bij een stukje rijstevlaai te berde breng, zeg ze: 'Een feestje waard.' Ter plekke verzin ik speciaal voor haar een op anekdotes geschoeide one woman show waarin haar verleden dat minder fraai was, gepimpt wordt. Het voert te ver om hier de hele 'theatervoorstelling' te beschrijven die bovendien veel inside jokes bevat, vandaar enkele dijenkletsers.
Frederique zit met een bakje bugles op de eerste rij. Ik schuif de salontafel aan de kant, de laminaatvloer is mijn podium. Ik beeld mijn bezoek aan het drielandenpunt in Vaals uit. Frederique roept al: 'Die heuvel op sjouwen alleen al, om dan bij zo'n hardstenen zuil te komen. Verder was er niets. Wat een deceptie.' Moi: 'Maarrrrr ... als je een stap in Duitsland of België zette, sprak je spontaan die taal. Ik doe het voor en Frederique ligt in een deuk. Moi: 'Enne, je was op een dag in twee buitenlanden geweest!' Ze moet toegeven dat dat indertijd heel bijzonder was. Over de duiven op de Dam gniffelt ze: 'Zouden dat nog steeds dezelfde duiven zijn?' Het standaard grapje van de gids op een rondvaarboot: als u links kijkt, ziet u rechts niet, gaat erin als gesneden koek. Ook de avondwinkel (in haar en mijn jeugd iets bijzonders) zorgt voor een gulle lach. In plat Amsterdams doe ik verslag van een Jordanese consument.
Na de voorstelling genieten we van een ijsje. Frederique wijst naar een lege hoek van de kamer. Ik trap er met open ogen in: 'Ik zie niks.' Zij met pretogen: 'Als u links kijkt, ziet u rechts niets!!!'
Een Saar snapt wat nodig is!