dinsdag 22 mei 2018

WAT ZOU JE DOEN MET EEN MILJOEN?




Siësta in het Zorghuis. Ik ben een beetje aan de vroege kant. In de mancave is de Vesuvius actief. Elk moment kan de vulkaan uitbarsten. Hoe kan iemand slapen naast zulk gesnurk? Pappi wil eerst nog een dutje op zijn kamer doen. Aan de enige drie wakkere dames in de zaal vraag ik: 'Wat zou u doen met één miljoen?' Ze kunnen niets bedenken. Het is gezellig hier en we worden enorm door de zusters in de watten gelegd, vinden ze. Ik wil details horen en doe wat suggesties aan de hand: van een cruise tot een grote villa met eigen staf.

Toet is gepensioneerd, maar gas terugnemen? Ho maar. Rebbelend: 'Ik blijf in elk geval werken. Ze stoot me vriendschappelijk aan, er daarmee op doelend dat ze me voor een oud-collega aanziet: 'Jullie kunnen me niet missen, verzekeren jullie me steeds. Verhuizen wil ik niet. Ik laat mijn man en kinderen hier niet achter.' [Dat die mee kunnen, komt niet in haar op.]

De Witte Dame is eveneens lovend: 'Ik zou helemaal niets veranderen. Het is goed zo. Ik ben een boekenwurm met een achterstand in de stapel lectuur. ’s Avonds na negenen is het hier een dooie boel. Ideaal, dan kan ik me helemaal verliezen in de zoveelste dikke pil.

Loekie, knus met de handen tussen de knieën zittend, buigt voorover. Gedecideerd: 'Ik wil dat alles blijft, zoals het is. Ik heb de allerliefste man van de wereld die elke dag tegen me zegt dat hij van me houdt. Sinds we getrouwd zijn, wonen we in het geboortedorp van mijn man. Ik heb het hier reuze naar mijn zin. Mijn schat zal zo wel thuiskomen van zijn werk. [Door geheugenleugens waant de dementerende echtgenote zich in de geschetste thuissituatie. Maar dat ze het Zorghuis als haar thuis ziet, is een opsteker. Fijn om te horen. Alleszins, omdat het nageslacht er bekaaid vanaf komt. Geen van drieën verschenkt het 'nutteloze' bedrag namelijk.