Dinsdagavond 8 september rond achten. We netflixen op de slaapkamer, doodmoe na een paar emo-dagen. In de serie doen meerdere bekende gezichten mee. Met de kopjes thee neemt W. ook de iPad mee - dit doen we nooit. Normaal zeggen we altijd: 'Dat zoeken we morgen wel op.' Bij de acteurs en de films/series waar ze in spelen zijn de 'och ja's' zijn niet van de lucht. We hervatten de aflevering. In een spannende scene horen we dof bamboegeroffel. Voordat we ons realiseren dat het geluid uit de iPad, verstomt het.
W. pakt net te laat de iPad van de radiator: 'Het was Pappi.' 'Heh?' zeg ik verbaasd, want mijn lieve Pappi overleed 2 mei jongstleden. W. toont het beeldscherm. Jezus, het zal toch niet waar zijn: is Pappi de eerste man in de geschiedenis die vanaf de hemel kan bellen, missen wij zijn gesprek! We zijn er confuus van. We gissen de verdere avond over wat Pappi te melden zou hebben gehad. (Ik mis jou ook schat)
Als ik de volgende dag lees over een tweede lockdow*n waardoor het beeldbellen weer is geactiveerd, gaat er een belletje rinkelen. Waarschijnlijk is toevallig Pappi's nummer als test gebruikt.
*Tijdens de corona lockdown, kan familie met bewoners facetimen. Pappi heeft dat een keertje met W. geoefend, waarna hij te kennen gaf dat hij liever gewoon via de handy belde.