ENGEL

De donkere maanden rondom kerst doen de gedachten aan mijn wijlen moeder opleven. Q. vraagt wanneer mam is gestorven. Komende januari is dat 12 jaar geleden. 'Zo lang al?' Q. kan het niet vatten. 'Noteer je het voor me?' 'Hier - ik reik hem blocnote en pen aan - schrijf het zelf maar op.' Hij schrijft mam en de datum. 'Er moet nog bij komen te staan waarom ik dat opgeschreven heb, anders weet ik straks niet meer waar die datum voor staat.' 'Dan zet je er overleden bij, of een kruisteken', opper ik. 'Dat kan ik niet', verzucht pappi. Ik bied aan overleden erachter te plaatsen. 'Kan je het ook anders omschrijven? Dat woord is zo definitief.' 

Zwaarmoedigheid dreigt de overhand te krijgen in deze conversatie. Ik probeer er een andere draai aan te geven en opper: hemelen, kassiewijle, de pijp uit, achter de regenboog, het tijdelijke voor het eeuwige verruild, opgepot, het loodje gelegd, in eeuwige slaap. Pap neemt het te au serieux: 'Dat is oneerbiedig, dat mag er niet bij.' 'Ik weet het al', temper ik zijn opkomende wrevel: '28 januari 2006. Een engel op aarde werd een engel in de hemel.' Pappi klapt tevreden het schrijfblokje dicht en bergt het op. 

MAANDAG WASDAG

Onderweg in het bos met de hond, pappi belt. De verbinding is slecht en ik geef aan dat ik zodra ik thuis ben terugbel. Bij het openen van de voordeur, hoor ik de telefoon al rinkelen. Ik neem op: 'Moment alstublieft, even de hond, tas en jas stallen.' 'Nog net goedemorgen', zeg ik als ik de handen vrij heb. 'Den Biesen Venlo' klinkt een meer montere stem dan gisteren. Gelijk erachteraan zichzelf corrigerend: 'Nee nee, Tegelen bedoel ik.' Ik: 'Venlo is ook goed, Tegelen is immers gemeente Venlo.' Verdraaid da's waar ook: Tegelen is een hulpdorp van Venlo', redeneert pappi bijdehand, 'maar eh daar bel ik niet voor.' Ik: 'Vertel.' 

Q.: 'Ik dacht dat ik het goed begrepen had. Ik woon in het, nou ja ik weet niet meer hoe het heet, maar het is een soort bejaardenhuis en ik hoef er niet weg.' 'Klopt als een bus', prijs ik hem. Hij bijna met iets triomfantelijks in de stem: 'Ik denk toch dat jij fout zit Pops, want het beddengoed is weg en de andere spullen zullen ze dadelijk ook wel komen halen.' Ik probeer gelijktijdig te luisteren en de situatie te doorgronden: 'Ach schat, het is maandag wasdag vandaag. Ik slik nog net het woord kamermeisje in dat aan een hotel doet denken. 'De huishoudelijke dienst verschoont vast de handdoeken, lakens, slopen en het matrasovertrek. Je zal zo zien dat er weer kraakhelder fris beddengoed op ligt.' Pappi zwijgt. Hij had een ander scenario in zijn hoofd.

Ik doorbreek de pauze met: 'Even wat anders. Ik vind dat je stem optimistischer klinkt dan gisteren. Vind je dat zelf ook?' Hij mat: 'Mwah,dat weet ik niet, maar als jij het zegt zal het wel zo zijn. Laten we het daar maar op houden dan.' Pappi verbreekt de verbinding. Hij knalt menigmaal de hoorn erop. Bijvoorbeeld wanneer hij moe is, niet goed uit zijn woorden komt, het gesprek niet kan volgen of als hij zijn zegje heeft gedaan.

DOORGEDRAAID

uitsnede foto: Tineke Buskes. Afwezig en lusteloos

Q. is doorgedraaid of dolgedraaid zoals hij het omschrijft. Zo is hij in de veronderstelling dat de recreatiezaal een rumoerig bruin café is waar hij de stamgasten (zijn medebewoners) niet herkend. Pappi: 'Is al dat vreemde volk hier over de vloer wel te vertrouwen? En: 'Hoe kom ik, een keurige oude heer, op mijn oude dag boven een kroeg terecht?' Hij meent dat er telkens afgerekend dient te worden na het nuttigen van ontbijt, lunch en diner. Het handgeld in zijn bordeauxrode portefeuille lijkt hem ontoereikend. Als de zuster hem komt halen, stribbelt hij tegen: 'Ik blijf in bed'. Zij is doortastend genoeg om hem op de been te krijgen. Hij belt mij om koekjes mee te nemen, zodat hij geen honger hoeft te lijden - ik verzeker hem dat hij alles kan krijgen waar hij trek in heeft. Na 35 jaar wil hij weer een sigaret opsteken en aan een verzorgende vraagt hij of ze mijn moeder heeft gezien. Ook het verhuisverhaal is weer terug. Hier kan hij niet blijven, want hotelovernachtingen zijn veel te kostbaar zijn. We krijgen het moeilijk uit zijn hoofd gepraat dat het concept 'zorghotel' overdrachtelijk is bedoeld en dat hij er permanent woont en zich geen zorgen hoeft te maken wat betreft financiën, of wat dan ook. 

Pappi legt enorme druk op me door te proberen mij, zijn enige dochter/vertrouwenspersoon, voor zijn karretje te spannen. Hij wil praten, praten, praten. Praten om grip te krijgen op zijn warrige grijze massa die het niet kan bolwerken. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn, maar al dat intensieve gepraat haalt voor hem weinig uit en trekt een  emotionele wissel op mij. Uit zelfbescherming hemel ik het liefdevolle en professionele team dat 24/7 voor hem klaarstaat nog meer op dan gewoonlijk. De schatten van de verzorging is geen moeite teveel om pappi uit de put te halen. Wat ben ik blij dat ik hem bijna blindelings aan hen kan overlaten. Helaas is de ratio is na zware dagen en nachten en alle inspanning ten spijt nog ver te zoeken. 

Tijdens een schoonheidsbehandeling (gezichtsmasker met ontspannende hoofdmassage) nemen we de dieptepunten van de afgelopen week voor de, wat mij betreft, allerlaatste keer door. Ik geef aan dat ik met deze 'regressietherapie' zijn geheugen reset. Aandacht is onbetaalbaar, maar vlak de invloed van de medicatie (risperidon) niet uit: eindelijk begint het een en ander weer te dagen bij Q. Het is afwachten hoe het er deze morgen voorstaat.

WINTERBLUES

Krap twee maanden na de laatste week in niemandsland is pappi daar weer op 'vakantie'. Dat klinkt mooier dan het is. Hij verblijft in een luxe onderkomen - dat dan weer wel - voor het jaarlijks terugkerend evenement: de winterblues. In de maanden oktober/november luidt de programmering als volgt: van slag, down, en vooralsnog het onvermogen om terug in de realiteit te stappen. Ondanks tegenspreken bestempelt pappi zichzelf als een nul en een sul; hij had zijn hele leven een gruwelijke hekel aan deuners (synoniem voor zeurders) en nou is hij er zelf een. 'Hoe kan dat toch?' vraagt pappi zich moedeloos af. 

Wat de trigger (een invitatie voor een familiefeestje die onrust met zich meebrengt omdat hij beseft dat zich buiten zijn vertrouwde omgeving niet meer kan redden of zijn zienderogen achteruithollende disgenoot die in al zijn onmacht opstandig wordt?) was, is moeilijk te achterhalen, maar dat Q. uit balans is, is een ding dat zeker is. Gelukkig accepteert hij het gegeven dat hij, net als meer mensen, lijdt aan de winterblues. Een slimme vondst van verpleegkundige G. - geef het beestje een naam en er is een remedie voor. 'En de winterblues gaat weer over? vraagt hij gretig. 'Gegarandeerd', zeg ik, 'daarna voel je je weer een jong lentebokje.' 'Maak er maar een gei(n)tje van', lacht pappi zoetzuur.  

JALOERS

De huiskapel zorgt die bewuste avond weer voor een gezellig muziekfestijn. Q. heeft al vanaf 's middags bezoek en de bekabeling in zijn hoofd is tegen aanvangstijd dichtgeslibd. Hij zoekt automatisch een acherafplekje. Immer vrolijke vriendin M. die elke week speciaal voor hem de ontberingen van de regiotaxi doorstaat, probeert hem op te fleuren, maar Q. keert in zichzelf. M. maakt er het beste van; gelijk heeft ze. Maar naar Q's zin amuseert ze zich te best.

Later liegt Pappi's  geheugen hem voor. Had hij haar daar zien lonken naar een andere man? En hield ze niet te lang de hand vast van haar buurman die toevallig in een ver verleden ook haar buurman was? Q.'s fantasie slaat danig op hol: de buurman wordt een vroegere vrijer die weer verkering zoekt, en de hand laat zich raden. De echte versie strookt geenszins met wat pappi ervan maakt. Eerst moest ik om het verzonnen voorval lachen, maar dat sloeg om toen pappi maar bleef informeren naar de ingebeelde concurrent. Na een goed gesprek tijdens een hoofdmassage sluiten we op mijn verzoek het belachelijke thema.

'Alles goed?' vraag ik als ik hem voor mijn vertrek stevig knuffel. 'Alles goed', is zijn antwoord. Thuis zie ik op de nummermelder dat hij alweer heeft gebeld. Het voorval is vergeten, maar nu heeft hij mijn overleden moeder in de kamer gezien, meent hij dat hij moet verhuizen, kan hij het in onbruik geraakte spaarbankboekje en de nu gedigitaliseerde telefoongids niet vinden, heeft hij een zogenaamde afspraak bij ziekenhuis, zijn de niet bestaande autosleutels kwijt en begrijpt hij niet dat hij daar blijft slapen waar hij al bijna twee jaar slaapt. Gelukkig nemen de twee verpleegkundigen M. en G. hem van me over. Die nacht blijft het rustig.

Vijf dagen, zo'n 25 dag- en nachttelefoontjes en drie kamergesprekken lang zuurpruimt en maalt hij. Ik ben helemaal klaar met die misplaatste verbolgenheid. Hier moet iemand even (zachtjes) op zijn nummer gezet worden. Pappi ziet in dat hij zichzelf onterecht in het verdomhoekje heeft gezet en zegt dat hij blij is dat ik zijn toetssteen ben. Ook al wordt zijn gedrag deels gestuurd door de dementie, wil dat niet zeggen dat we het volledig misplaatste jaloerse gedrag moeten toleren. De onterecht van 'overspel' betichte M. krijgt een prachtige bos rozen thuisbezorgd en telefonisch oprechte excuses. Vanmiddag mag hij die laatste live nog een keer dunnetjes overdoen.

OOIEVAARSBEK

De gecultiveerde ooievaarsbek

Q. zit helemaal achter in het park op de groene bank onder de treurwilg. 'Moe, moe, moe', hakkelt hij als ik bijna bij hem ben. Ik trek mijn schouders hoog: 'Doe dan ook niet zoveel.' Q.: 'Ik had mezelf vandaag het doel gesteld om de zijpaden bladvrij te maken.' 'Geef hier die bezem, dan doe ik het laatste paadje wel.' Met moeite geeft hij de bezem uit handen: 'Vooral goed onder de klimop vegen', begint hij de reeks van aanwijzingen die vast nog komen. Ik word 'gered' door de immer vrolijke gastvrouw Ine met een kopje thee. 'Je laat me flink lopen', flauwekult ze tegen hem. 'Blijf nou eens zitten en geniet van het Froufroutje.' Dat doet hij. Ik veeg en krui drie keer naar de bladhoop. Klaar!

'We poten nog even de meegebrachte planten en dan gaan we op het schoongeveegde terras van de zon genieten', kondig ik aan. 'Hoe kom je aan dat onkruid?' vraagt pappi wijzend naar de doos planten. Dat is geen onkruid, dat is ooievaarsbek en het komt uit mijn tuin. In de lente wordt dat een decoratief roze bloembed. 'Ik vertrouw het niet', wijst hij de planten stuurs af. Ik haal de spade uit het schuurtje. Q. loopt scheef en moeizaam naar me toe en rukt de schop zowat uit mijn handen: 'Ik weet een mooi plekje.' Dat plekje ligt in de uiterste hoek verborgen tussen beukenhaag en hebe. Ik laat de eigenwijzerd maar; het is 'zijn' tuin.

Op het bordes schenkt hij een verdiend glaasje bier in. Niet overtuigd zegt hij: 'Zeg nou eens eerlijk: waar heb je dat groene spul vandaan?' Ik: 'Uit mijn tuin, het is een snelgroeiende borderbloeier. De moederplant komt van mijn vriendin M. van de Akkerwinde. Haar ken je toch nog wel?' Q. mompelt iets wat ik niet versta. In harmonie koesteren we stilzwijgend de oktoberzon. Als er geen druppel meer uit het flesje komt, kijkt hij op zijn horloge: 'Oh, is het al zo laat? Over een uur eten we en ik moet nog douchen. Moet jij niet naar huis?' We schuifelen naar zijn kamer. Bij het afscheid zegt hij: 'Dat was niet leuk van me hoe ik deed', geloof ik (hij kijkt me vragend aan in de hoop dat ik dat ik ontken, wat ik niet doe). 'Ik zoek er morgen een beter en mooier plekje voor.' 

De wilde zachte ooievaarsbek die pappi in zijn hoofd had, 

IN DE GLORIA

Pappi is miraculeus opgeknapt. Dat willen we graag zo houden; voor je het weet wordt er herfstblues gedraaid. Hij krijgt nog meer aandacht, er worden extra bezoekjes ingepland, en we motiveren hem om meer verstrooiing te zoeken in de recreatiezaal. G. de invoelende en sprankelende dochter van mijn ouders' overleden vriendenpaar verblijdt hem op een bewolkte middag met haar stralende persoonlijkheid. Haar mam - na mijn Muti de allerliefste - leed helaas jarenlang aan Alzheimer (en met leed bedoel ik ook: leed) voor de dood haar genadig werd. G., eveneens een schat van een vrouw, weet uit eigen ervaring hoe blij je iemand kunt maken met hartelijkheid, een gemeende knuffel en een dikke pakkerd. 

Q. bloeit altijd op bij het zien van vrouwelijk schoon, maar bij haar treedt hij bijna buiten zichzelf. Het was een ouderwets gezellig weerzien zoals je dat met beste vrienden hebt. In haar gezelschap is Q. helemaal in de gloria: op zijn gemak, opvallend goed bij de tijd, gevat, vrolijk en charmant. Dat laatste noemt hij in de euforie van haar bijzijn zelfs: een goddelijke gave. Fijn als je zo goed in je vel zit, dat je jezelf kunt ophemelen.

VOLLE AGENDA

Ik bezoek pappi zeer geregeld. Niet op vaste tijden, maar gewoon zoals het uitkomt. Wel veelal in de middag, omdat dat zijn voorkeur geniet. Meestal bel ik van te voren of het gelegen komt, want hij wordt niet graag overvallen. We theeën gezellig op zijn kamer, als hij vraagt: 'Kunnen we niet afspreken dat je op vaste dagen komt? Dat is voor mij gemakkelijker om rekening mee te houden. Ik heb namelijk ook mijn planning!' Die planning houdt in: a) als zielenpietje weemoedig is en 'zijn eigens' terugtrekt dan kan ik niet vaak en lang genoeg, het liefst de klok rond, zijn hand vasthouden, en b) bij een zonnig humeur heeft pappi zat te prullen en te klooien en hoef ik niet zo nodig te verschijnen, een telefoontje volstaat. Daarnaast wil hij graag de exacte aankomst- en vertrektijden weten. Tja, Q. was altijd al een uitstekend organisator en regelaar. Me laten vastpinnen doe ik niet, dus we houden het op: vooraf een belletje. 
Ik hang aan de lijn. Pappi onderbreekt mijn beginzin: 'Je hoeft vandaag niet te komen. Je bent al zo vaak hier geweest toen ik ziek was. Ik moet toch weer in mijn structuur komen. Ik: 'Oke, dan kletsen we even bij aan de telefoon.' We keuvelen een kwartiertje of zo over onbenullige zaken, omdat er weinig nieuws te melden is. Voordat hij 'tot ziens en tot wederhoren' zegt, vraagt hij hoopvol: 'Snoeperd, kom jij vandaag nog deze kant op?'

IN DE LAPPENMAND

Pappi is neusverkouden en heeft last van een rochel die wordt veroorzaakt door slijm in de hogere luchtwegen. Aan iedereen die het (niet) wil horen, demonstreert pappi het gereutel. Als dochter heb ik een streepje voor: als bonus mag ik ook de opgehoeste fluim bewonderen. Ik vertel pappi dat de fluimucil, het instrijken met Dampo/Vicks en keeltabletjes hun werk doen, maar dat een lichaam tijd nodig heeft om te herstellen. Als hij  tegen de zusters begint te klagen over lamlendigheid en hoofdpijn (nee, ik wil geen paracetamol, da's troep), vindt de verpleegkundige het raadzaam een visite aan te vragen.

Pappi voor de tigste keer aan de lijn: 'Alles gaat buiten mij om. De zuster heeft zomaar de dokter gebeld. Hij komt vanmiddag. Wat moet ik tegen hem zeggen?' Ik: 'Wat je mankeert.' Pappi: 'Waar heb ik dan last van?' Ik som de hele klaagmuur op en vertel dat in samenspraak met de zuster de dokter komt. 'Mm', klinkt hij niet echt overtuigd. De diagnose is niet eenduidig: bronchitis (net als mijn opa, zijn pa), een zware verkoudheid of een beginnende longontsteking. Om het zekere voor het onzekere te nemen bij een bijna 90-jarige, en voor zijn eigen gemoedsrust, krijgt hij een lichte antibioticakuur. 

Pappi ontgaat het een en ander. Hij belt me op: 'De dokter is geweest. Hij heeft me ziek verklaard. Maar hoe moet dat nou met mijn werk?' 'Werk?' ik frons mijn wenkbrauwen. 'Ja, ik ben op mijn werk ziek geworden. Wil jij me bij mijn baas afmelden, en me ophalen want ik weet niet hoe ik naar huis kom.' 'Je bent al 28 jaar met pensioen!' praat ik 'm bij. 'Nee, dat klopt niet, want mijn collega's zijn hier bij me. Bovendien als ik geen betrekking meer heb, waar leef ik dan van? En waar zijn mijn medicijnen?' Dan verwonderend: 'Gek he, ik weet dat ik nu daaps ben en maar wat raak wauwel, en toch krijg ik het in mijn hoofd niet op een rijtje.

Ik bevestig de hele situatie nogmaals in simpele bewoordingen en leg uit dat de zuster de pilleninname regelt. Pappi gaapt. 'Als je nou eens een dutje gaat doen, dan ordenen de gedachten zich vast in je slaap', stel ik voor. 'Kom jij dan nog?' klinkt het zielig. Natuurlijk check ik 's middags in. Verbaasd: Jij weer hier?!' Pappi zit er monter bij, klinkt minder nasaal en laat het zelfs na om zijn hoest voort te brengen. We zoeken een bankje in de zon, uit de wind; lekker vitamientjes opdoen. Pappi: 'Ik vind het leuk dat je komt, maar ik leg toch niet te veel beslag op je?' 'Welnee, voor geen greintje', lieg ik, terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder leg. Niet het eerste ingenomen pilletje, maar alle menselijke aandacht heeft de prelude van de herfstblues (voor even) verdreven.

TANTE BETSIE

'Vanmiddag komt je zus uit Melick op bezoek', meld ik aan pappi.' 'Kom jij ook?' vraagt hij. 'Ja, ik kom ook', bevestig ik. 'Da's leuk', klinkt het opgewekt. Na wat heen en weer gebel over huishoudelijke zaken - hoe laat, wie komt er, wie is dat en ik heb geen ijskast en zorg jij voor alles - besluit ik maar om iets eerder te gaan. Mijn innemende, sterke en positief ingestelde kwebbeltante die onlangs de liefde van haar leven heeft verloren, wordt gebracht door mijn neef en diens jongste zoon, een vlotte tiener. Een vertrouwd weerzien. Pappi die natuurlijk voornamelijk met vrouwen in de zorg van doen heeft, vindt het geweldig dat er twee jongemannen bij zijn, zuslief is zomaar van minder belang. 

Hij pompt zich op om met de jongens over te kunnen, terwijl dat nergens voor nodig is. Hij verzint ter plekke misplaatste stoere praat over zijn tijd in Indië (piefpafpoef zo schoten we de vijand neer), vloekt menigmaal ('Zo hebben we je niet opgevoed papaatje!') en doet heel royaal over zijn vermeende privileges in het Zorghuis (mijn tante Marie was hier abdis, ik heb zelfs haar kamer, ik ben de eerste bewoner, de nestor enzovoorts), gaapt als anderen aan het woord zijn. Ik rol met mijn ogen richting familie. We begrijpen elkaar. Tijdens de rondleiding in ZIJN tuin, wandel ik met mijn vieve tante en praat pappi die expres achterblijft, honderduit tegen de heren. 

Als de familie huiswaarts is, is pappi in de bonen: 'Waar is mam nou?' Jammer dat ik 'm na twee gezellige uurtjes moet briefen dat mijn schat van een moesje al 11 jaar in een potje zit. Ik reik hem de matzwarte standaard urn die in de vitrinekast staat aan. 'Zit mam hierin?' pappi lacht ongelovig en laat het erbij.

PERSONAL ASSISTENT

De slinkende kaaklijn (waardoor koffie via het gootje de boord bereikt) en de bourgondische levensstijl in het Zorghuis die de snoeperd's buik doet bollen, roepen om maatwerk. We kiezen Jansen-Noy uit voor de immense collectie kwaliteitskleding, de klantvriendelijkheid en het prima advies zelfs tijdens de sale. De personal shopper vertel ik hoe de vork in de steel zit. Pappi neemt plaats in de corner bij Juffrouw Jansen en laat een defilé van kleding aan zich voorbijtrekken. Met de uitverkoren verzameling verdwijnt hij achter het gordijn van de paskamer. De fashion guide met een gezellige tongval gaat fantastisch met hem om en haar is geen moeite teveel; het lijkt de draf- en renbaan wel. Toch houdt pappi mij in het oog. Als ik kort om de hoek gluur van de nieuwe herenafdeling, raakt hij in paniek, waarop adviseuse Miriam me meteen inseint en pappi op zijn plek houdt met een vlot babbeltje. Compleet in het nieuw gestoken verlaat Q. van alle indrukken vermoeid doch vermaakt de modezaak.

Terug op zijn kamer krijgt hij zijn bakkie troost; voor morsen hebben we hier snoetenpoetsers. Q. ziet de shopping bag staan en vraagt: 'Wat heb je voor me meegebracht?' Zijn kortetermijngeheugen is zo  lek als een winkelmandje. Ik show hem de polo's in gedempte greige tinten, een slipover (hier vind je ze nog), de truien van een fijne viscose/wolmix, een kobaltblauw vest, een sportief colbert en een moderne Meyer Hose chino fit. Pappi vindt het gelukkig nog allemaal mooi. 'Dat heb je goed voor me uitgezocht, Pops', complimenteert hij mij:  'alleen die pantalon: is dat een werkbroek?' Pappi die altijd klassieke kostuumpantalons van cool wool draagt, kan deze hippe variant met een perfecte pasvorm pas later waarderen, wanneer hij merkt hoe lekker die draagt. 

De middag erop ben ik weer bij hem na een ongerust belletje: 'Er hangt vreemde kleding in mijn kast. Ik weet niet hoe die er komt. Echt niet', schiet hij meteen in de verdediging, 'Wat moet ik ermee?' 'Dat is je nieuwe outfit', leg ik uit. 'We hebben gisteren samen gewinkeld.' Q. brengt zijn handen naar de zijkanten van zijn gezicht: 'Och, da's waar ook. Ik dacht dat ik naar een feestje was geweest. Ik herinner me een mooie dame die mij wel zag zitten. Ze wervelde continu om me heen.' 'Dat was je personal shopper, Quirinus!' Hij lacht: 'Maar dat ben jij toch?' 'Nee, ik ben je personal assistent ... die 'huurt' de personal shopper in', leg ik uit. 'Luxe he!' 

KLOMPEN

De hoogbejaarde moeder van een lieve oud-collega sneed elke dag met een mes de knopen van haar kleding af, de rits als alternatief bood geen soelaas. Hoe de hulpeloze negentigplusser steeds aan een mes wist te komen, bleef een mysterie. Het is telkens weer afwachten waar Q. mee op de proppen komt: een klein klusideetje, een nieuwe aanschaf, de vraag om schroefjes en touwtjes, of slijtage, een niet meer werkend deugdelijk apparaat, of (moedwillige) vernielingen die reparatie noodzakelijk maken. 

Deze keer waren het zijn trouwe klompen. 'Kijk', zei de onschuld zelve. Hij toonde me zijn klompen waarvan de spekzolen met geweld waren afgerukt (en spoorloos verdwenen) en waar de rechter houten hak gehalveerd was! Dat kan de schoenmaker ook niet meer fiksen. Lang leve het internet dat zoektochten naar identieke exemplaren vergemakkelijkt. Want: zijn geheugenchip actualiseert niet meer.

Ik tref het: bij de Boerenbond om de hoek hebben ze nog Gevavi klompen in het assortiment. Alles kun je op de bonnefooi kopen, behalve schoeisel, dus moet pappi mee. Hij leeft op grote voet: maat 45 voelt goed volgens hem. Ik hoop het, want anders moeten we terug en winkelen met een ouder iemand duurt vier keer zo lang. Bij de kassa stel ik voor om ze aan te houden, maar dat hoeft niet, monkelt hij. 

Op zijn kamer pakt hij een zwarte marker uit een whiskyglas met potloden en pennen. 'Je gaat toch niet het blanco hout inkleuren?' 'Nuh, ik ga ze merken.' Hij tekent op beide hakken een bats, houdt daarna beide klompen op een afstandje voor zich, keurt en zegt voldaan: 'Leuk zo, daar gaat niemand mee lopen!'

SENIORENCONCERT

Als ik de organisator van het seniorenconcert dat tegenover het Zorghuis in de Doolhof plaatsvindt bel of ik overmorgen als begeleider meekan met pappi, vraagt hij mijn geboortedatum (waarom vragen mensen toch sinds mijn vijftigste als nooit te voren naar mijn leeftijd?) 'Maar mevrouw,' luidt het antwoord, 'u krijgt zelfs een persoonsgebonden pasje, want u bent immers een kersverse senior!' Ik denk aan pappi, zijn medebewoners, slik, en zeg tegen de man: 'Dat moet ik even verwerken.'

Het jaarlijkse concert van harmonie Fortissimo vindt op een gunstig tijdstip 's middags plaats. Q. is in alle staten als ik hem ruimschoots van te voren ga ophalen: 'Ik kan niet mee, ik heb niets om aan te doen.' Ik klop 'm op zijn schouder: 'Dat smoesje is exclusief voor vrouwen, pappi!' 'Ik kan echt niet mee, ik heb niets sjieks,' paniekt pappi die goed voor de dag wil komen. Hij wijst naar de halve kledingkast-inhoud die hij op bed heeft gepleurd.

De colberts zijn inderdaad van ouderwetse schnit, en zijn bourgondische buik is een maatje meer geworden. Er hangt een mooie lichte halflange zomerse regenjas waar ik een donkerblauw zijden sjaaltje met noppen bij zoek en een linnen hoed. Pappi voelt zich het heertje. Kunnen we dan gaan? Nee, de sleutels zijn zoek. 'Heeft u ze niet in uw broekzak, dan?' vraagt de zuster die mee helpt zoeken. Pappi schudt van nee. 'We moeten echt gaan, dan gebruikt de zuster de loper wel,' beslis ik. Pappi wil voor de zekerheid toch naar even naar de plee. Als hij zijn broek laat zakken, horen we de sleutelbos in zijn broekzak rammelen. Je zou 'm toch ...

Helemaal achteraan tussen achtergelaten rollators vinden we nog zitplaatsen met uitzicht op  het podium beneden. We blijken niet de enigen met meegebrachte kussens voor onder de vot. Q., en de rijen gekortwiekte grijze duifjes voor me luisteren ingetogen naar de swingende performance. Bij het horen van de uitstekende  instrumentale vertolking van 'Don't stop me now' van Queen kan ik echt niet meer stil blijven zitten en ga helemaal uit mijn dak. Het was zeer geslaagd. Als ik pappi na afloop op zijn kamer aflever, vraagt hij of we de zondag erop weer gaan.

BEZIGE BIESJES

De tuinman. poseert trots voor de nu weer retestrakke voortuin

Plus 30. Binnen is het benauwd. In de overvolle patio is het niet veel beter: geen zuchtje wind. De oudjes die het eerder te koud hebben dan te warm, vinden het genieten. Ik krijg er spontaan opvliegers van. 'Kom, dan maken we aan de voorkant terrasje', opper ik. Daar heeft pappi wel oren naar, want alleen op straat waagt hij zich niet. Ik sjouw twee rotan stoeltjes mee naar de besloten hoek waar een föhn waait. Drankje erbij. Heerlijk. 

Het oog van de Bezige Biesjes valt vrijwel meteen op oprukkend onkruid tussen muur en tegels en de klimop die een eigen draai aan esthetica geeft. Onze handen jeuken en ... laat een zeker iemand nou toevallig net een accu heggenschaar in de fietstas hebben zitten. Ik kan pappi niet alleen laten, want mocht hij in enen zijn omgeving niet herkennen dan raakt hij  in paniek. Maar als ik 'm vraag om bij zuster Roosje in het halletje te wachten, zou hij dat minnetjes vinden. Ik los het op met: 'Wil jij dan de bezem gaan halen, die hebben we na het kortwieken toch nodig?' Pappi-als-je-iets-doet-moet-je-het-goed-doen keert terug met een magazijn aan gereedschap onder de arm: twee schoffels, onkruidborstel, snoeischaar, bezem, bladhark, sneeuwruimer (die we gebruiken als blik; zo hoef je niet te bukken). Operatie 'geveltuin' gaat van start. Van de klamme hitte puffende voorbijgangers verklaren ons voor gek, maar wij bloeien van 'klooien in de tuin' zoals pappi tuinieren noemt, nu eenmaal op.

TUINFEEST

De initiatiefneemsters van de barbecue (Tineke, Gonny, Lieke) 

krijgen hulp van hun lieve collega's

en vrijwilligers zoals Jac de sjouwer en Qor de veger. 

het uitgifteloket voor de drank wordt gerund door de nieuwe generatie

De bewoners mochten elk twee personen uitnodigen,

wel sneu voor sommigen zonder familie, 

maar dat pikken de medewerkers en gasten goed op

Jeugdsentiment: achtergrondmuziek van de Flippers (Weine nicht kleine Eva) 

Mannenonderonsje later op de avond. 

Pappi: 'Ik kan nog goed meepraten met de jeugd'.

Tot in de late uurtjes blijft het aangenaam buiten.

'Zal ik je naar bed brengen?' vraag ik voordat ik op mijn Gazelle hop.

 'Nee, ik blijf nog even met de organisatie napraten.'