vertier in coronatijden
'Vroeger' is voor dementerenden de tijd toen je kind was. Het veilige thuis bestond uit vader, moeder en meestal een hele schare broertjes en zusjes. Verkindsen zoals men dementeren ooit noemde, betekent niet per se kinds gedrag vertonen. Het is meer je kindertijd herbeleven.
De 'goudgekooide' bewoners willen allemaal wat anders: gym, een hondje om te knuffelen, een kwis, slapen of niksen. Wat ze gezamenlijk willen is: aandacht. Ik kies voor een groepsactiviteit. De beginvraag uit het Grote Dementieboek vindt de een voor kleuters, voor de ander is het miauwend poesje en de tweede vraag (het noemen van je ledematen) zelfs te moeilijk. Wanneer ik verklaar dat Lievelieke me dit boek heeft aangereikt, zijn ze iets gewilliger, maar het blijft trekken aan een dood paard. Ik improviseer een vragenronde via de microfoon, zodat ook slechthorenden mee kunnen doen. De gespreksstof komt op gang als we dieren, keukenspullen, gereedschap, meisjesnamen met een bepaalde beginletter zoeken.
Bij kleding van weleer en huisraad buitelen de bewoners over elkaar met voorwerpen en anekdotes. Er is herkenning bij: gebreide sokken, sokken stoppen, naaisters, kolenkit, pendule, staande klok, zondagse kamer (geen pronkkamer volgens de bewoners) en de keukentafel. Ook Tante Poes vindt het zo heel gezellig: 'Zo kom je nog eens wat te weten over de ander.' Niemand uitgezonderd noemt meubels die tijdens het huwelijk in huis stonden. Ook Grietje niet. 'Hoe zag de inrichting van uw huis eruit tijdens uw huwelijk?' wil ik weten. Grietje die feilloos het meubilair uit haar ouderlijk huis belichtte: 'Oh, dat weet ik niet meer, dat is zo lang geleden.'