Toen we mondkapjes gingen
dragen, vroegen bewoners waarom we dat deden en waarom zij er geen op hoefden.
Het dragen van een (niet-medisch) mondkapje zorgt niet zozeer voor
bescherming van de persoon die ze draagt, maar draagt bij aan de bescherming
van de mensen om hen heen; zeker in een beroep waar je niet altijd kunt voldoen
aan anderhalve meter afstand houden. Het dragen van een mondkapje zorgt ervoor
dat mocht een medewerker/bezoeker onverhoopt toch besmet zijn, het virus zich
niet of minder makkelijk verspreid. Wat we ze niet aan de neus hangen (anders
wordt het te ingewikkeld) is dat een mondkapje belemmert dat je aan je neus zit.
Zodra je vinger naar je neus gaat, botst het immers tegen het mondkapje. Zo
raak je er steeds meer van bewust dat je niet aan je neus moet zitten.
Op de vraag waarom een
mondkapje voor hen niets toevoegt, kunnen we meedelen dat de bewoners als een
gezellig groot gezin samenleven. Zolang het virus buiten de deur blijft, is men
onderling veilig. Wat altijd en voor iedereen belangrijk is, is geregeld
minstens 20 seconden je handen wassen met water en zeep.
.
Ondanks de uitleg willen
Bardotje en Grietje ook een mondkapje. Wij: 'Het is geen pretje hoor de hele
dag zo'n mondkapje voor je toet. Plus het is echt onnodig voor u.' Later die
week gaat Grietje met haar dochter voor controle naar VieCuri. Bij thuiskomst
vraag ik: 'En was de specialist tevreden over u?' Haar opgetogen antwoord is
niet dat de specialist haar gezondheid roemde, maar: 'Ik mocht ook een
mondkapje op! Net als jullie!' Alsof het een statussymbool is.
Gezichtsherkenning is nog
zo'n frappant iets. Je zou verwachten dat bewoners moeite hebben met
herkenning, de mimiek missen of een mondkapje een eng masker vinden, maar niets
van dat alles.