Mijn Pauwergirls!
Ongevraagd doen ALLE dames mee met de laatste les (wat men niet weet) van de gymjuf. Bardotje, Josje, TT, Frêle Freule, JJ, Tante Poes, de Witte Dame, Ons Door, Mutti, Buuf, Grietje, 't Maggimaedje kortstondig omdat ze duizelig is. Rocky kijkt toe. We herhalen alle oefeningen en stoeldansjes die we de afgelopen maanden geleerd en uitgevoerd hebben in het kort. Ik sta versteld over de vorderingen die we gemaakt hebben en dat iedereen in beweging is gebracht, zelfs bewoners waar ik dat van te voren nooit van had gedacht.
Als via een collega doorsijpelt dat dit mijn laatste les is, pikken juist deze bewoners het op en raken van streek. De Witte Dame geeft me een opgestoken duim: 'Je doet het zo. Ik ben net goed aan je gewend. Ik weet niet of dat met iemand anders weer gaat lukken.' Grietje schudt verdrietig het hoofd: 'Wat motte we zonger och.' Tante Poes: 'Ik wil niet dat je gaat. We hebben het zo gezellig samen.' Het voelt inderdaad als vrienden onder elkaar. Josje: 'Bij jou voel ik me op mijn gemak en durf ik mee te doen.' Bardotje: 'Door jou heb ik veel dikkere armen gekregen.' Buuf: 'Nou komt er niemand meer bij mij ballonvolleyen.' JJ: 'Jij hebt alle bewoners aan het bewegen gekregen en nu kakt dat in.'
Moi: 'Kom, kom, mensen. Ik was de invalkracht.' Ik verzeker de bewoners dat inkakken aan de orde is en dat er naast mijn supercollega Lieke juist nog een vaste professionele bezigheidstherapeute wordt aangenomen: 'Het wordt nog beter dan het al was, want ik was invalkracht.' Ik vind het zelf ook jammer en het voelt alsof ik ze ietsiepietsie in de steek laat, maar helaas heb ik geen tweelingzus die voor me kan coveren.
Sommige bewoners kennen me natuurlijk al door pappi, dus mijn aanwezigheid voelde vertrouwd. Bovendien droeg ik geen uniform en ben ik ook senior, wat verbondenheid schept. Gelukkig kan ik de bewoners waar ik zo verknocht aan ben, blijven zien, want ik wissel weliswaar van functie en baas, maar ga per direct met plezier als tekstschrijver aan de slag voor de nieuwe directie van het Zorghuis.
Moi: 'Kom, kom, mensen. Ik was de invalkracht.' Ik verzeker de bewoners dat inkakken aan de orde is en dat er naast mijn supercollega Lieke juist nog een vaste professionele bezigheidstherapeute wordt aangenomen: 'Het wordt nog beter dan het al was, want ik was invalkracht.' Ik vind het zelf ook jammer en het voelt alsof ik ze ietsiepietsie in de steek laat, maar helaas heb ik geen tweelingzus die voor me kan coveren.
Sommige bewoners kennen me natuurlijk al door pappi, dus mijn aanwezigheid voelde vertrouwd. Bovendien droeg ik geen uniform en ben ik ook senior, wat verbondenheid schept. Gelukkig kan ik de bewoners waar ik zo verknocht aan ben, blijven zien, want ik wissel weliswaar van functie en baas, maar ga per direct met plezier als tekstschrijver aan de slag voor de nieuwe directie van het Zorghuis.
Het was fantastisch gedurende het corona-bezoekverbod onder andere tweemaal in de week te mogen gymmen met de bewoners. Ik heb er veel van opgestoken en ben er zelf ook fitter door geworden. Ha. De bewoners draag ik goede conditie over aan mijn 'nieuwe' collega: 'Veel plezier en van harte welkom.'