Pappi's hosta's hebben we op het terras van het Zorghuis laten staan. De bewoners genieten er zo van. Wel heb ik het potje kunstmest meegenomen; je weet maar nooit of iemand denkt dat de korreltjes muisjes voor op een beschuitje zijn. De Witte Dame giet de hosta's sinds zijn overlijden. Zij: 'Ze staan er prachtig bij, maar eigenlijk is het tijd voor wat voeding.' Moi: 'Laat ik dat nou toevallig bij me hebben.' Ik draai het deksel eraf en schud een hoeveelheid korrels in mijn hand. Tegelijkertijd glijdt er een 'mooi' suikerhartje uit. Pappi wist dat we goed voor zijn planten zouden zorgen. Typisch iets voor hem om zo'n hartverwarmend berichtje achter te laten.
