Iedereen kent het cliché van vergeetachtige (of geslepen) ouderen die spullen verdonkeremanen. Geen kwade opzet, maar wel lastig als je niet weet wie iets heeft weggenomen en vooral waar het gebleven is. Tegenwoordig zitten er kindersloten op de keukenkastjes en sluiten de bewoners hun kamerdeuren weer. Na de ekster die het voorzien had op sieraden, hebben we nu een snoeper als dievegge die het voornamelijk op chocolade heeft voorzien.
Pappi en ik rommelen in 't Kelderke in de doos met lappen, onderwijl het eerste vastelaovesleedje zingend. De muziek is luid en we blèren knoerhard mee. Op de begane grond boven ons horen we buuf op haar kamer meezingen met Lekker Zunke. Enig, ik zie haar zo voor me: met haar tere handjes in de zij polka-en.
Josje, een stille Willie, huppelend niets vermoedend de trap af naar de kelder waar in het voorportaal een krat met vers fruit staat. Als een blij kind springt ze van de een na laatste tree op de tegels, swingt soepel de deur open en ... schrikt zich een hoedje dat er iemand is. We groeten vriendelijk, nodigen haar zelfs uit om bij ons te komen zitten, maar ze is te verrast om een woord uit te brengen. Het is hup, de lift in.
We zijn uitgerommeld, hebben opgeruimd en gestofzuigd. We pakken ons boeltje en lopen het voorportaal in. De liftdeur is geopend en Josje staat bij de kist met fruit* klaar om een banaan te pakken, tenminste zo interpreteren wij dat. Josje nu voorbereid: 'Och, heb ik me in de etage vergist, ik moet naar boven.' We doen of onze neus bloedt en zeggen: 'Dan kunnen we gelijk met u mee.' Driemaal is scheepsrecht. Wedden dat ze, nadat wij op BG zijn uitgestapt, de knop naar de kelder weer indrukt?
*De bewoners mogen zoveel fruit eten als ze willen. Niks verboden vruchten. Mevrouw heeft ongetwijfeld voor haarzelf een reden om het op deze manier te doen.