Een rondje huiskamer. Een vast clubje mensen is altijd in voor een praatje. Voor slechthorenden ligt een gesprek beginnen moeilijker. Als voorspel toon ik aan de individuele bewoner open handen. Legt een bewoner haar handen in de mijne of raakt ze mijn handen aan of friemelt ermee dan leg ik dat uit als bereidheid om contact te maken, iets te vertellen en om eventueel deel te nemen aan de geplande activiteit.
Een vrolijke Cornelia Hopsasa ginnegapt of ik watswatswats op de bats wil. Mijn lustige repliek: 'Alleen als ik u de oren mag wassen.' Met half dichtgeknepen ogen schat ze in of ik dat serieus meen of dat het een geintje is. Ze besluit dat het grappig bedoeld is: 'Bij ons thuis is het ook zo gezellig. Schenk me nog maar een kop koffie in met veel suiker.' TT vertelt honderduit over de plezierige decennia op de camping: ze is blij met een-op-een aandacht van de maedjes heej. Gezien en gehoord worden maken dat je je veilig voelt, geeft ze aan. De Frêle Freule heeft idem dito graag een luisterend oor, daarnaast wil zij een handenwarmer. Vaak hebben de bewoners koude handen. Mijn warme omsluiten de hunne of masseren de broze vingers. De huisgenoten in de kring signaleren dat natuurlijk ook.
Ik steven af op het hoekje bij de raam waar de Eeuwelinge, de Witte Dame, Roosje, Grietje en het Maggimaedje in de leunstoel zitten. Grietje heeft haar handen al onder de fleecedeken vandaan gehaald. Zij tegen mij: 'Ik zag dat u aan handoplegging doet. Ik heb zulke pijnlijke handen, zelfs acupunctuur baat niet.' Ik onderdruk mijn lach en omsluit voorzichtig haar uitgestoken handen die weldadig warm aanvoelen. Moi, terwijl ik haar handen 'instraal': 'Ik ben allesbehalve een Jomanda hoor.'
In een gezellig onderonsje doen het Maggimaedje en Grietje om de beurt anekdotes uit de doeken. Ze vertellen over mee gaan stropen, armoede, verguld zijn omdat je mocht voorlezen in de kerk tot kroost die een asbak kleit voor Vaderdag inclusief het voordragen van een al dan niet zelfgeschreven gedicht. Waarop Grietje spontaan een gedicht van haar moeder declameert. Als ze onder het opzeggen wordt gestoord door herrie in de huiskamer, stopt ze lichtelijk geërgerd. De 95-jarige Grietje vastberaden: 'Ik wil het feilloos opzeggen, want dat kan ik. Ik doe het overnieuw en dan mag u het opnemen. Mijn dochter heeft het gedicht wel opgeschreven ter overlevering, maar een video voor het nageslacht is de overtreffende trap.' Tijdens een daverend applaus wordt ze letterlijk in het zonnetje gezet.
Het filmpje is te bekijken op Facebook Zorghuis Tegelen 27 februari