Bardotje
wil zelfs na vriendelijk aandringen niet deelnemen aan een activiteit. Achteraf
- nadat ze als enige in haar kring overschiet - voelt ze zich buitengesloten en
beweert ze dat ze niet is gevraagd. Weent ze krokodillentranen of meent ze het
gesnik echt? De bewoner is koning(in) en zij krijgt als enige een goed bewaard
geheim te horen. Dat, plus de verzekering dat ze de volgende keer haantje de
voorste is, worden als excuses aanvaard.
Een half uur voor aanvang van de eerstvolgende activiteit slaapt ze. Met nog een kwartier te gaan, fluister ik haar naam. Ze reageert met gemor. Zachtjes vertel ik wat we gisteren hebben afgesproken. Bardotje bozig: 'Laat me met rust. Ik wil niet nooit meedoen. Ik wil slapen.' Met in mijn achterhoofd dat ik mijn belofte niet nakom, overweeg ik zwaar om een memootje
op haar schoot te leggen met de tekst Ik ben gevraagd. Ik besluit het niet te doen. Zij is immers een van onze koninginnen en die krijgen altijd gelijk.