Het is even over twaalven. Plompverloren begint Bea te huilen. Ze snikt als een kind dat haar moeder in de winkel is kwijtgeraakt. Op mijn vraag wat er aan de hand is, snikt ze: 'Je hebt zulke beeldschone witte tanden en ze staan zo recht.' Ik wrijf haar bemoedigend over de rug en zeg: 'Daar hoeft u toch niet om te huilen.' Bea: 'Ik ben er echt verliefd op. Mag ik ze hebben?' Bea nogmaals: 'Mag ik ze hebben? Of lenen?' Bea is van de kunstgebittenlichting. Ik schiet in de lach: 'Samendoen gaat niet lukken. De mijne zitten vast.' Bea wiens waterval gestopt is: 'Dat is een tegenvaller.' Moi: 'U heeft toch zelf ook mooie tanden.' Bea: 'Nee, heb ik niet. Ik ben al mijn tanden kwijt.'
Moi: 'Smile! Cheese! Kaas! Toe geef me eens een van uw mooie glimlachen.' 'Nee, dat doe ik niet. Dat ziet niet uit', zegt Bea met de bolle toet. Moi: 'Mag ik even kijken?' Ik trek een wegwerphandschoen (altijd bij je dragen!) aan en doe haar magere lippen die ze stijf op elkaar wil houden, een beetje uit elkaar. Ach! Bea heeft haar tandjes vergeten in te doen. Moi: 'U hoeft niet meer te huilen. Uw probleem is zo opgelost.' Bea kijkt me hoopvol aan. Het is even zoeken naar haar, ik zou bijna zeggen tot op het bot, afgesleten ondergebit waar alleen een paar snijtandjes decennia van dienstdoen hebben overleefd. Het gebitje dat in het sieradendoosje lag, spoel ik af onder de kraan. Als ze het weer in heeft, troon ik haar mee naar de wastafel zodat ze voor de beleving haar tanden kan poetsen. Ik geef haar de tandenborstel met Prodent erop in haar hand. Natuurlijk gebruikt ze Prodent! Blij maakt ze heen en weer gaande borstelbewegingen in haar mond.
Een Saar snapt wat nodig is!