De giebeltante kun je makkelijk aanzwengelen. Ze vindt namelijk elk grapje geslaagd, wat ook goed is voor andermans ego. Ze blieft een kop thee. Ik vul de waterkoker en druk op 'aan'. De giecheltante wacht op de fluittoon die niet komt, de waterkoker klikt namelijk als het water kookt. 'Wat duurt dat lang,' constateert ze. Ik leg uit dat een waterkoker anders werkt: 'We zullen zelf moeten fluiten.' Gegiebel. Ik probeer het, maar het lukt me niet. De giebeltante: 'Ik vond Flip Fluitketel veel leuker.' Moi: 'Wilt u fluiten?' Omdat ze telkens moet lachen, lukt fluiten haar evenmin. Moi giechelend: 'Er zit niets anders op dan de polonaise te doen.' De giebeltante hoopvol: 'Heb jij dan zo'n fluitketel voor op het hoofd?' Ik plaats mijn handen op haar schouders: 'Helaas waar is Flip als je 'm nodig hebt, maar we kunnen evengoed een rondje doen.' De giebelende giebeltante leidt me van de keuken naar de woonkamer en naar de gang waar een strohoedje op de kapstok hangt. Ze stopt voor de wc-deur: 'Even wachten. Eerst naar de wc, anders plas ik in mijn broek.' Giebeldegiebel. Terug in de keuken, is het theewater lauw. Ik wil haar het knopje van de waterkoker laten indrukken. Ze neemt giebelend op een keukenstoel plaats: 'Poeh. Even bijkomen van de carnaval.'
Een Saar snapt wat nodig is!