Van Dale gaf al voor het digitale tijdperk als uitleg bij 'aan de knoppen zitten of draaien': het voor het zeggen hebben. Het vasthouden van de afstandsbediening is voor de man een serieuze aangelegenheid: de macht die de afstandsbediening de houder geeft, of hij nu wel of niet van plan is om te zappen, geeft hem een gevoel van controle.
Bij het televisietoestel van de hoogbejaarde meneer in kwestie gaat de bediening ook via een afstandsbediening, alleen hij bedient de tv nog ouderwets via de knoppen aan de zijkant. Bij hemzelf de knop omzetten naar het heden lukt 'm niet meer. Digitale tv met een aparte ontvanger en vaak twee afstandsbedieningen is ook lastig. Zeker als er updates zijn geweest en de hele santenkraam opnieuw moet worden opgestart met codes.
Ontdaan komt meneer naar me toe gesloft: 'Pats, deed de tv. Nu is-tie naar de knoppen. Kaputt.' Het blijft aanmodderen in de slotfase van je leven. Bij pappi heb ik ooit de knopjes van de tv met tape afgeplakt - de verboden knopjes wekten zijn nieuwsgierigheid des te meer op. Controleverlies, maar de meneer uit de antenne-op-het-dak-tijd was wel zo clever om de stekker uit het stopcontact te halen. Het lukt me om alles weer met elkaar te verbinden. Ik zet de gevraagde sportzender op en leg de afstandsbediening (met summiere instructie) binnen handbereik op het bijzettafeltje. Tegen de tijd dat de voetbalwedstrijd afgelopen is, neem ik een kijkje bij meneer. Met de telefoon (!) op de tv gericht, houdt hij zijn relaxfauteuil warm. Het beeld staat op blauw en de afstandsbediening is foetsie. Hij droogogig: 'Ik ben nergens aan geweest. Hoe kan dat nou?' Een reset, een babbeltje en een borreltje houden het gezellig tot bedtijd.
Een Saar snapt wat nodig is!