Honderd wordt de krasse tante. 'Wat een prestatie', prijs ik haar. Ze haalt onverschillig haar schouders op. Op neutrale toon: 'Ik heb er niets aan. Ik ben alleen over. Zelfs mijn kinderen heb ik overleefd. Niet leuk. Ik zou ze zo graag terugzien. Ik voel me alleen.' Moi: 'Ik begrijp dat u zich alleen voelt, maar u bent niet alleen. Wij zijn er voor u en ... iedereen die u dierbaar was, woont in uw hart. U draagt ze altijd bij u.' Dat zint haar.
Ze vraagt naar haar man. Ook hij is gaan hemelen. Zij lief: 'Als hij in de hemel is, mag ik daar dan ook naartoe? Moi: 'Als de tijd rijp is, mag u daar zeker naar toe.' Zij bedelend met een zoeter stemmetje: 'Mag ik nou?' Ik leg mijn handen op haar schouders. Hartelijk: 'Ik wil u helemaal niet missen. Maar vooruit. Draai u eens om.' Ik betast haar rug. Gemaakt spijtig deel ik haar theatraal mee: 'Dat zal niet gaan.' Mij strak in de ogen aankijkend: 'Waarom niet?' Moi: 'Er groeien nog geen vleugels op uw rug.' Zij geestig: 'Je mag me alles wijsmaken, maar ik ga echt niet zo hoog vliegen.' We lachen samen over onze malligheid.
Een Saar snapt wat nodig is!