Tweede kerstdag. Kerstmis thuis vieren zit er voor Maria niet meer in. Moeilijk vindt ze dat, vooral omdat ze haar familie niet ziet. Ik had in gedachten om kerst met de zandtovenaar met haar te kijken of heel traditioneel het kerstverhaal voor te lezen. Maar Maria (what's in a name) blijkt jaren geleden al van haar geloof gevallen. Zij: 'We hebben ons vroeger zoveel wijs laten maken, in die flauwekul trap ik niet meer in.'
Plan B. Mevrouw kan niet veel prikkels aan. Ik blader door het grote sprookjesboek. In tegenstelling tot wat bij mij is blijven hangen van vroeger zijn sprookjes geen wonder van schoonheid en geluk, maar zitten verhaaltjes zoals Roodkapje, Doornroosje, Assepoester, Hans en Grietje vol gruwelijkheden. Uiteindelijk kom ik uit bij het door Disney vertaalde Franse volksverhaal Belle et la bête dat ik tot mijn schande alleen ken van de musicalposter. Er zitten mooie prenten bij en het is eenvoudig om te bouwen naar iets fijns.
We zitten vis-à-vis. Groots en meeslepend vertellend, toon ik haar tussendoor bijbehorende kleurrijke A3 prenten om het geheel te illustreren. Mevrouw amuseert zich kostelijk tijdens de privé-voorstelling en vult situaties geregeld aan met persoonlijke details. Op het moment suprême dat het sprookje ten einde loopt en ze me ziet denken of ik er nog een hoofdstuk aanplak of het boek zal dichtklappen, zegt ze resoluut: 'En ze leefden nog lang en gelukkig. Mag ik nu naar huis?' Ik was er redelijk van overtuigd dat ik haar kerst thuis kon doen vergeten. De werkelijkheid blijkt weerbarstig, ze had gewoon een uur lang braaf meegedaan in de hoop dat háár wens zou uitkomen. Zo'n topactrice verdient eigenlijk een Oscar!
Een Saar snapt wat nodig is!