Ik ben koud 15 minuten binnen, of pappi vraagt hoe laat ik weer weg ga. ‘Leuk hoor, ik ben net hier. Vind je het niet gezellig dat ik er ben?’ gekscheer ik. ‘Hartstikke leuk’, klinkt het gemeend. Om de haverklap blikt hij op zijn horloge. Onaangemeld (normaal bel ik of kondig ik bezoek aan op de weekkalender) doorkruis ik zijn schema. ‘Had je andere plannen?’ informeer ik. ‘Nou, ik moet nog een dutje doen voor het eten.’ Er volgt wat gesoebat over hoe lang zo’n dutje duurt en dat hij pas over ruim twee uur hoeft aan te schuiven voor het diner. Bovendien luisteren de tijden niet zo nauw. Er hangt echt geen bord met orde en tucht tegen de gevel. Integendeel. De gedisciplineerde Q. toont zich minder flexibel: dat mag. Als hij blijft doorzagen dat hij niet te laat wil komen, kus ik hem ter afscheid. Spontane ingevingen laat ik voortaan achterwege.