zaterdag 5 maart 2016

EINDSTATION


Net als hij het leven weer heeft omarmt, dringt het besef door dat de Sint Annastraat zijn laatste adres is. ‘Hier sterf ik dus’, peinst pappi hardop. Mijn gedachten erbij: je mag hopen dat je hier vredig inslaapt. ‘Het gaat nog heel erg lang duren voordat jij het loodje legt, hoor’, beur ik de 88-jarige op voordat de naargeestige gedachte postvat. ‘Ik kan je niet missen en bovendien heeft het zoveel moeite gekost om hier te komen, dat je nog minimaal vijf jaar moet genieten als tegenhanger voor alle sores. Daarnaast moet je het in het leven altijd beter doen dan je ouders. Oma is 92 geworden, dus die moet je sowieso nog voorbijstreven.’ Op Q.’s gezicht breekt de zon door, het akelige ogenblik is voorbij.

Naderhand moest ik denken aan een tekstje van Wim Karreman in het NRC: een poging om de 100 te halen
Mijn oude schoonvader hoopt in oktober 100 te worden. Nu zijn op zijn gang in het bejaardentehuis de afgelopen weken al drie mensen overleden. Niet ongebruikelijk natuurlijk in een bejaardentehuis, maar zo komt de dood wel erg dichtbij. En mijn schoonvader wil die 100ste verjaardag met burgemeester erbij niet missen. Hij ziet niet erg best meer, maar luistert graag naar luisterboeken. En schrijven, met hanepoten, kan hij ook nog goed. Zo had hij op zijn deur, in de gang waar Magere Hein zo had huisgehouden, een briefje geplakt met een mededeling aan diens adres: ik ben er niet.