Bewoonster Katrien (zeg maar: Kat) kan niet meer zelfstandig overeind komen. Ik help haar opstaan door de achterste broekrand vast te pakken en af te tellen: 1, 2, 3 hupsakee. Zo weet ze wanneer het moment daar is om tegelijk omhoog te komen. Het voordeel van een inco* hierbij is dat het nooit een wedgie wordt.
Niet zelfstandig overeind kunnen komen, is weer een argument om toe te voegen aan het lijmlijstje dat haar moet overtuigen dat ze niet meer zelfstandig kan wonen. Bij mijn entree meldt Kat meteen: 'Ha, jij bent de engel die me weer optrekt.' Ze is die avond zo helder dat je zou willen dat je dat eeuwig voor haar kon vastplakken. Het argument bewaar ik voor een toekomstige geheugenstoring. Die doemt eerder op dan verwacht. De engel: ' ... U kunt niet de hele dag blijven zitten en hopen dat er hulp komt.' Kat kan niet anders dan dat toegeven: 'Nee, dat is zo. Ik ben ooit blijven zitten. Dat was zo saai. Alles ging in de herhaling. Net als nu.'
*incontinentieslip
Een Saar snapt wat nodig is!